Christopher Varcer (Do Aktualizacji)

Christopher przyszedł na świat 11 lutego 1993 roku. Miał kochających rodziców oraz bardzo przeciętne dzieciństwo, które miało swoje zarówno szczęśliwsze, jak i smutniejsze etapy. Ze względu na swoją dziecinność i aż przesadną chęć zdobywania nowych przyjaciół, chłopiec miał problemy z nawiązywaniem prawidłowych relacji z rówieśnikami, lecz mimo to zawsze chodził uśmiechnięty z wysoko uniesioną głową, nawet gdy bywał wyśmiewany i pozostawało mu bawić się w pojedynkę. Od zawsze zdawał się żyć w swoim własnym, nieskażonym jakimikolwiek problemami świecie i nie dostrzegać otaczającego go zła, przez co wszelkie smutne wspomnienia z tamtego okresu zostały przez niego wyparte i nie wpłynęły w żaden sposób na jego osobowość.
Chris mimo braku przyjaciół wciąż pozostawał tym samym radosnym Chrisem, od którego zawsze tryskało pozytywną energią. W szkole był raczej trójkowym uczniem i nigdy nie odstawał od tłumu. Nauczyciele nieraz sądzili, iż chłopiec był niezwykle zdolny i pomysłowy jak na swój wiek, jednak z jakiegoś powodu nie czuł potrzeby wyróżniania się i ustępował miejsca innym. Jakby tego było mało, często robił z siebie większego idiotę niż był naprawdę, prawdopodobnie w celu zwrócenia na siebie uwagi otoczenia. Czasem wpadał na głupie, aczkolwiek niegroźne pomysły, które kończyły się wizytą rodziców w szkole.


Nadszedł jednak taki dzień, kiedy los postanowił mu dosadnie pokazać, że życie to tylko zabawa i powinien nauczyć się bronić. Christopher miał wtedy dziewięć lat, gdy dwóch starszych chłopaków z jego szkoły zaciągnęło go w ciemną uliczkę, znajdując sobie kolejnego kozła ofiarnego. Dobrze wiedzieli, że ich młodszy "kolega" był kompletną niezdarą i łatwo będzie go okraść z pieniędzy darowanych mu przez rodziców. Nawet wtedy Chris nie rozumiał złych intencji chłopców i początkowe popychanki uznawał za zabawę, jednak gdy jeden z nich chwycił go za koszulkę i cisnął o ścianę, chłopiec zrozumiał, że znalazł się w niebezpieczeństwie. Ból, jakiego doznał, był inny niż ten, z którym miał styczność na co dzień. Nie było to zwykłe potknięcie się czy zadrapanie, które aktywne dzieciaki zdobywają na podwórku. Krzywdę wyrządził mu drugi człowiek, czego nigdy przedtem nie doświadczył. Nie w taki sposób.
Chris bardzo szybko zalał się łzami, co okazało się zachętą dla starszych dzieciaków, którzy po wyciągnięciu kilku dolarów z plecaka postanowili go dodatkowo zastraszyć. Ot dla własnej rozrywki, widząc z jak słabym, naiwnym i tchórzliwym osobnikiem mieli do czynienia. Christopher został przybity plecami do ściany, a wszelkie próby oswobodzenia się w starciu z silniejszymi starszakami okazały się bezskuteczne. Kiedy jeden z oprawców zbliżył do jego twarzy swoją własną, krzywiąc ją w paskudnym uśmiechu i trzymając dłoni fragment szkła, Chris cały zbladł. Zapytał, dlaczego to robią, w odpowiedzi otrzymując proste "Taka rola przegrywów". Napastnik nie czekał i kiedy jego wspólnik przytrzymywał dziecko, zaczął nacinać jego skórę na łuku brwiowym. Takiego obrotu spraw nie spodziewał się jednak nawet drugi z oprawców i doradził mu zwiewać zanim ktoś ich usłyszy.
Chris poczuł jak po jego prawej powiece spływa krew. Świat zawirował przed jego oczami, a wizja zmętniała. Dziecko potrząsnęło głową i niespodziewanie ugryzło  nadgarstek okaleczającego go chłopca. Rana okazała się bardzo głęboka i ślad na skórze nawet nie przypominał ludzkich zębów. Wyglądało to tak, jakby w rękę wgryzło się jakieś dzikie zwierzę. Obaj napastnicy odstąpili od Chrisa w szoku. Dotąd zapłakany i bezbronny dzieciak miał spojrzenie dzikiej bestii, która w każdej chwili była gotowa rzucić się do ich gardeł, jeżeli którykolwiek zdecyduje się zrobić krok bliżej. To był ten moment, kiedy uaktywnił się u Christophera Gen X. Oprawcy na widok złotych ślepi, wyszczerzonych kłów i uniesionych pazurów natychmiast uciekli, rzucając na ziemię skradzione dolary, z kolei Chris chwilę po uaktywnieniu się mutacji stracił przytomność, upadając bezwładnie na ziemię. Po wybudzeniu się musiało upłynąć kilka minut, zanim zrozumiał, co się stało. Po fizycznych zmianach nie było żadnego śladu. Zupełnie tak, jakby wszystko było snem, aczkolwiek zaprzeczeniem tego były otarcia na ramionach dziewięcioletniego chłopca oraz rana na brwi. Od tamtej pory Chris wiedział, że jego życie już nigdy nie będzie takie same.


Wiele razy próbował przed lustrem powtórzyć swoją przemianę, ale bez żadnego efektu. Jego mutacja nie pojawiała się na zawołanie, jednak wraz z biegiem czasu stopniowo zaczynała zmieniać ciało dziecka wbrew jego woli, nie pozwalając mu odzyskać zastąpionych cech ludzkich. Rodzice, którzy dotąd mieli skrytą nadzieję, że Gen X pozostanie w uśpieniu i oszczędzi ich syna, wyjaśnili mu, czym jest mutacja i że musi nauczyć się z nią żyć.
Chłopak mimo postępujących fizycznych zmian starał się wieść normalne życie i dość szybko zaakceptował nowego siebie. W jego małej wiosce mutacje były czymś rzadkim, jednak akceptowalnym, gdyż często wykorzystywano dary do pomocy w gospodarstwie. Rówieśnicy zaczęli interesować się jego wyglądem, jednak byli również i tacy, którzy z tego samego powodu unikali go szerokim łukiem. W tamtym czasie widocznymi cechami mutacji u Chrisa były złote ślepia oraz paski na skórze. Chociaż życie na wsi nie było złe i Chris o dziwo mógł wieść całkiem normalne życie jako Wynaturzony, mutacja nastolatka okazała się być powodem wielu kłótni między rodzicami, którzy obawiali się o przyszłość syna. Dodatkowo rodzina często zmagała się z brakiem środków do życia, dlatego Christopher postanowił podjąć śmiały krok i ruszyć w świat, gdy tylko skończył liceum.


Znalezienie pracy okazało się jednak nie być takie proste. Nie w większych miastach, gdzie media wyprały już mózgi mieszkańców na temat mutantów. Dla niektórych pracodawców jego jawna mutacja była już wystarczającym powodem, by go nie zatrudniać, a w innych przypadkach klientów magicznie ubywało w godzinach jego pracy. Christopher wielokrotnie zmieniał miejsce zamieszkania, pracował jako barman, dostawca pizzy, kasjer w sklepie... jednak zawsze powodem zwolnienia był jego wygląd.
Wraz z upływem lat mutacja Christophera tylko przybierała na sile. Pojawiły się łuski na dłoniach i nogach, a nawet ogon. Wymówki w stylu "to operacja plastyczna" albo "to  choroba genetyczna" przestały być wiarygodne i przez większość czasu Chris pozostawał bezrobotny. Gdy dzwonili do niego rodzice, mutant zawsze z uśmiechem na ustach mówił, że wszystko jest w porządku i świetnie mu się powodzi. Kłamał z obawy przed tym, że gdy poznają prawdę o jego problemach, rozwiodą się, a on nie chciał do tego dopuścić. Brak pieniędzy skutkował tym, że nie mógł odwiedzać ich w święta, jednak zawsze tłumaczył się, że nie miał czasu. Wmawiając rodzicom fałszywe historie o swoim szczęśliwym życiu, sam zaczął w to poniekąd wierzyć, co go zawsze podnosiło na duchu w trudniejszych chwilach.
Jego wieloletnia wędrówka w poszukiwaniu pracy zakończyła się w Seattle. Bez środków na wynajęcie mieszkania, mutant kolejny raz wylądował na ulicy. Początkowo był tym faktem zrozpaczony, a negatywne emocje tylko sprzyjały rozwojowi mutacji. Chris zaczął rozumieć, iż jego wygląd w dużym stopniu jest zależny od stanu psychicznego i jeśli czegoś nie zmieni, zupełnie przestanie przypominać człowieka i nigdy więcej nie otrzyma szansy na życie wśród ludzi. Zaczął więc przestać piąć się wzwyż i postanowił żyć jako bezdomny. Grzebanie w śmieciach, spanie na ziemi, czasem proszenie ludzi o kawałek chleba czy butelkę świeżej wody stało się u niego normą.


Chris zaczął być bardzo ufny w stosunku do obcych, od których stał się całkowicie zależny i od tamtej pory często do nich zagadywał. Nie było to zbyt odpowiedzialne zachowanie, zważywszy na jego doskonale widoczną mutację i zupełne inne podejście ludzi do mutantów. Pewien mężczyzna ostrzegł go, iż mutanci nie są w Seattle dobrze traktowani i że zna miejsce, gdzie tacy jak Chris powinni czuć się bezpieczni. Miejsce to nazwał Dzielnicą Ochrony Mutantów. Christopher niemal natychmiast się tam udał, wierząc, że otrzyma pomoc, której w swoim położeniu tak bardzo potrzebował. Potem bardzo tej decyzji żałował.
Na początku wszystko zdawało się przebiegać w miarę normalnie, chociaż personel wydawał się zaszokowany jego wyglądem - ewidentnie nie mieli do czynienia z takimi mutantami na co dzień. Christopher dokładnie wyjaśnił swoją obecną sytuację i dobrowolnie podpisał wszystkie papiery. Sytuacja przestała mu się podobać, kiedy w późniejszym czasie odebrano mu telefon, a gdy nadeszła pora na wszczepienie podskórnego chipu, Christopher od razu zaprotestował, przypominając, że nie jest psem. Musiał się jednak na to zgodzić i posłusznie przejść całą procedurę, jeśli chciał pozostać na terenie Dzielnicy i otrzymać szansę na lepsze życie.
Dzielnica Mutantów nie wyglądała tak jak to sobie wyobrażał. Gdzie by nie spojrzał, wszędzie były umiejscowione kamery. Na start otrzymał jakieś kartki, które mógł wymieniać na żywność w sklepach, z kolei za mieszkanie służyło mu jakieś małe, ciasne pomieszczenie. Cała dzienna rutyna była ograniczona przez surowe przepisy i zewsząd otaczali go inni mutanci, do czego nie był przyzwyczajony. Wciąż wydawało się to jednak lepsze od bezdomności.
Christopher musiał zaakceptować taką kolej rzeczy i nauczyć się funkcjonować w nowym środowisku. Posłusznie podlegał tamtejszym zasadom. Prawie w ogóle nie sprawiał problemów, choć był znany z tego, że potrafił instynktownie ugryźć podczas przeprowadzania na nim badań w laboratorium. Brak kontaktu z rodziną przyczynił się do tego, że mutant praktycznie zapomniał o jej istnieniu. Mężczyzna uznał Dzielnicę jako swój jedyny dom. Wygasła w nim wizja lepszego życia.

Departament przeprowadzał na nim szereg badań, jednak mężczyzna był traktowany stosunkowo dobrze. Prawdopodobnie ze względu na to jak nietypowym był obiektem. O ile w aktach widniało wielu zmiennokształtnych, tak nie spotkano się jeszcze z mutantem tego typu jak Christopher. Jedynie to, że nie znali pełnego potencjału mocy mutanta ocaliło go przed skończeniem jako broń Departamentu.

Osobnik rodem filmowego złoczyńcy, przepełniony niezliczonymi wadami. Materialista, bezwzględny morderca, chłodny analityk, niegodny zaufania przyjaciel. Christopher jest człowiekiem bystrym, zorganizowanym, podstępnym i surowym, skłonnym dążyć do celu po trupach jeśli tylko uzna to za stosowne. Nic dziwnego, że to właśnie jemu przypisano rolę Dobroczyńcy w Rebelii, którego celem jest rekrutacja nowych członków oraz aktywowanie mutacji więźniów poprzez tortury fizyczne i psychiczne. Jest świetnym manipulatorem, którego strzec się muszą nawet jego sprzymierzeńcy. Nie został do tego zmuszony, nie wiąże się z tym trudne dzieciństwo, przez które można się z nim utożsamić - Chris czyni wszelkie krzywdy z premedytacją. Odkąd mutacja zmieniła fizycznie mózg mutanta, niczym prawdziwe gady jest niezdolny do odczuwania empatii i ma mniej kompleksowy zakres emocji od tych przypisywanych ssakom.

Nienawidzi ludzi i otwarcie wspiera idee wyższości mutantów nad resztą społeczeństwa. Dla niego zwykli ludzie mogliby równie dobrze przestać istnieć i często nimi pogardza. Christopher w swoich działaniach często jest brutalny, ale też przerażająco opanowany - rzadko zdarza mu się kierować gniewem, który uważa za cechę "prymitywną" i "uniżającą". Co ciekawe, siła często jest jedynym sposobem, aby postawić go do pionu i wskazać mu jego miejsce w szeregu. Bywa to konieczne, ponieważ ciągnie go do roli przywódcy, a ktoś taki u władzy zdecydowanie nie jest dobrym pomysłem.

Christopher z pewnością ceni sobie pieniądze, luksusy oraz dominację. Lubi mieć władzę nad innymi i niejednokrotnie na własnej skórze mogli tego doświadczyć jego partnerzy. Nie pomaga przy tym fakt, że Chris lubuje się zarówno w kobietach, jak w mężczyznach. Każdego kochanka traktuje przedmiotowo i karmi się ich bólem. Ze względu na brutalność mężczyzny, mało kto tak naprawdę podjął z nim stosunek dobrowolnie. Chris ma na swoim koncie liczne gwałty i inne przewinienia o zbliżonym charakterze. Z przyjaźnią u niego niewiele lepiej.

Wiele czarnych charakterów bywa romantyzowanych a ich postępowanie tłumaczone trudną przeszłością, ale tego osobnika niemożliwym jest nazwać dobrym. To nie tyle "dupek", co psychopata z krwi i kości, który zadaje się z kimś tak długo jak czerpie z tego jakieś korzyści. W jego obecności należy się pilnować, gdyż nigdy nie wiadomo jakie może mieć plany wobec Ciebie.



O dziwo wiele osób uważa, że Christophera można nawet polubić, kiedy jest w pełnej formie Jaszczura. W tym stanie Chris zatraca ludzką pamięć, zyskując zupełnie nowe Alter-ego, posiadające indywidualny charakter i wspomnienia, w tym nawet relacje z ludźmi. Jako Jaszczur, Chris z reguły nie przemienia się w krwiożerczego potwora, a staje się niczym więcej niż zwierzęciem kierującym się instynktem. Jedynie głodny, sprowokowany lub odpowiednio wyszkolony potrafi stanowić zagrożenie dla otoczenia. Mimo ogromnej siły i wyraźnej przewagi w walce nad zwykłymi ludźmi, łatwo można go spłoszyć i bez odpowiedniego przeszkolenia nie nadaje się na polu walki. Podobnie jak w przypadku niedźwiedzia, krzyki i strzały potrafią powstrzymać go przed atakiem i nakazać mu pomyśleć dwa razy przed wykonaniem kolejnego ruchu.

Jaszczur z natury jest raczej nieufny, jednak przy odpowiednim podejściu można go oswoić i nawiązać z nim dobrą relację. Nie rozumie ludzkiej mowy, dlatego najłatwiej przekonać go do siebie jedzeniem, mową ciała oraz dotykiem. Jest łasy na mięso, chociaż na początku lepiej nie próbować go karmić z ręki.