Starbucks

// 4 grudnia 2019 - wieczór

Kolejny bardzo aktywny dzień, że kolejny raz dość późnym wieczorem Sebastian będzie u siebie w domu. Na ten tydzień musiał zamknąć studio, gdyż nie da rady być w dwóch miejscach jednocześnie. Wczoraj był u siostry, dzisiaj zajrzał do szpitala, aby dokonać końcowych formalności w sprawie jutrzejszej operacji Simona, zasiedział się na rozmowie z kolegami syna i niedawno dopiero opuścił szpital. Postanowił na moment zatrzymać się w Starbucksie, aby kupić sobie kawę na wynos. Potrzebował jakiegoś kopa na ponad godzinę jazdy do Olympii.
Po zaparkowaniu pojazdu w odpowiednio przeznaczonym miejscu, Sebastian ubrany w szary w kratkę szalik i czarny płaszcz, pod którym na sobie miał granatowy garnitur. Kolejki dużej do lady zamówień nie było, ale poczekał na swoją kolej. A kiedy ta nadeszła, nie spojrzawszy na obsługującą osobę, wyjmował portfel z kieszeni, jednocześnie składając zamówienie.
- Czarną kawę na wynos poproszę.
Powiedział, otwierając portfel, aby sprawdzić, czy ma odpowiednią gotówkę, czy będzie musiał płacić kartą.

/początek, 4 grudnia 2019r/

Cóż, Malia miała aktywne niemal wszystkie dni w roku. Czasami brakowało jej sił ale jednak coś sprawiało, że dość szybko "ładowała baterie" i dalej to wszystko ciągnęła. Podobnie jak dziś. Po zakończeniu pracy w restauracji, zaczęła swoją zmianę w Starbucksie. Jednak już dochodził wieczór więc powoli jej zmiana dobiegała końca. Musiała przyznać, że była wyczerpana. Kto wie, może gdyby nie rzuciła wtedy szkoły, dziś grzałaby tyłek w jakiejś kancelarii prawniczej i nie musiałaby się martwić o finanse, ale nie żałowała tej decyzji. Dzięki temu, jej matka wciąż żyła i miała się dobrze, a przede wszystkim od wielu lat nie miała żadnych nawrotów.
-Stopy mi zaraz odpadną...
Poskarżyła się koleżance w momencie gdy miały chwilę spokoju od zamówień.
-No jak masz tyle prac i w każdej biegasz jak nakręcona bez tchu to nie dziwota... Podziwiam Cię... Jakim cudem jesteś w stanie uciągnąć dwie prace plus pomagasz szwagrowi z dziećmi? Ja umieram mając jedną pracę i jedno dziecko w domu...
Malia zaśmiała się jedynie i już nie odpowiedziała, gdyż znów zaczęli pojawiać się klienci których trzeba było obsłużyć. Miały czynne obie kasy by praca szła nieco sprawniej. Aż w jej kasie pojawił się mężczyzna którego wydawało jej się, że już gdzieś kiedyś widziała.
-Dużą, małą?
Spytała z lekkim uśmiechem czekając na odpowiedź jednocześnie zastanawiając się skąd go zna.

Praca fizyczna zawsze będzie odzwierciedlać swoje skutki na organizmie, jeżeli człowiek nie zacznie odpowiednio reagować i nie przemęczać się. Sebastian w przeciwieństwie do Malii akurat grzał tyłek w ciepłym burze na siedząco. Jednakże więcej bywał w podróży niż przy komputerze. Często miał spotkania w innych miejscach, rozprawy w sądach, oraz przebywanie w szpitalu u boku jedynego syna. Ostatnie miesiące były dla niego tak ciężkie, że sam nie widział w tym wszystkim, gdzie miał czas dla siebie. Chyba tylko podczas pracy w studiu, oddając się swojemu hobby.
- Dużą.
Odpowiedział na pytanie. Przygotował portfel i spojrzał na dziewczynę, która go obsługiwała. Wydawała mu się być znajoma. Jakby niedawno ją widział. Próbował sobie przypomnieć, ale zmęczenie mu chyba pozamykało szuflady wspomnień w mózgu.
- Czy my się nie spotkaliśmy już kiedyś?
Zapytał, przyglądając się jej, ale może się pomylił. Mogła mu kogoś znajomego przypominać. Nie pierwszy raz zdarzyło mu się nie zapamiętać imienia kobiety.

Cóż, jeśli o Malię chodziło - była mistrzynią w lekceważeniu przemęczenia. Podobnie jak lekceważyła nagonki jej matki by sobie w końcu kogoś znalazła. Dlatego też zazwyczaj gdy miała dzień wolny to zwykle cały przesypiała. Pod warunkiem, że nie zajmuje się siostrzeńcami.
-Jasne. Robi się. Coś jeszcze oprócz kawy?
Spytała wciąż z tym samym uśmiechem. Wtedy mężczyzna spojrzał na nią i nagle spytał czy się nie spotkali wcześniej. Zbił ją trochę z tropu tym pytaniem. Jej również się wydawało, że go skądś znała.
-Ehm... Tak mi się coś wydaje ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie...
Odpowiedziała szczerze. Przez myśl przeszło jej, że może to ktoś z czasów szkoły, ale szczerze w to wątpiła.

- Nie. Kawa wystarczy.
Stwierdził krótko. Mógłby wziąć coś do zjedzenia na drogę, ale stwierdził, że nie chce. Kawa mu zdecydowanie wystarczy. Co z teg1o, że ostatni posiłek był jego obiadem po pracy a dojazdem do szpitala. Będzie w domu, to coś przekąsi.
Gdyby nie to, że skądś kojarzył dziewczynę, to by pewnie poczekał na kawę, zapłacił i sobie poszedł. Ale nie. To mu nie dawało spokoju. Miał wrażenie, że ich spotkanie musiało być jakiś kawałek czasu temu. Parę miesięcy? Za chiny ludowe by nie skojarzył, że to koleżanka ze studiów. Ledwie je zaczęła na jego roczniku, a szybko zrezygnowała. Na pewno nie mogła być z tych, z którymi się umawiał. Takie to najczęściej pamiętał, przez upojne noce i tańce w klubach. Tutaj była inna sytuacja. Ona także miała przebłyski.
- Nie pracowałaś może w innej kawiarni?
Dopytał. Ilekroć tutaj kupował kawę na wynos, to nie często zmieniał się personel pracowniczy. Coś mu jednak zaczęło świtać. Może zdradzi mu, gdzie pracowała wcześniej?

-Jasne. To będzie 3$.
Odpowiedziała po czym wzięła się szybko za robienie kawy. Po chwili kubek z kawą już stanął na ladzie przed mężczyzną.
Na pytanie o pracy w kawiarni uśmiechnęła się lekko.
-W kilku w zasadzie... Ostatnio pracowałam w West Seattle Brewing Co. ale później nadeszła anomalia pogodowa, redukcje etatów...
Odpowiedziała szczerze. Cóż. Kawiarnia może nie oberwała mocno, ale jednak trochę pieniędzy musieli wsadzić w odnowę tej kawiarni przez co kilka osób zostało zwolnionych. W tym Malia. Pracowała najkrócej więc nic dziwnego, że to ona była jedną z pierwszych które ów miejsce pracy straciło. Choć mimo wszystko wydawało jej się to trochę dziwne, skoro mieli dobre ubezpieczenie ale nie wdawała się w dyskusje. Po prostu znalazła nową pracę.

Czekając za zrobieniem kawy, Sebastian wyszukał drobne aby zapłacić. Coś jeszcze miał, gdyż często też potrzebował na parking. Zapłacił i po chwili otrzymał kawę. Jednak na tym nie zakończyła się ich rozmowa. Sebastian zapytał, czy może dziewczyna gdzieś jeszcze pracowała, co by oświetliło mu umysł, gdzie ją widział. I proszę, ostatnio była w West Seattle Brewing Co. Wspominając o incydencie, już wiedział.
- Tak.. Kojarzę. Podeszłaś wtedy do mojego rozwalonego stolika pytając czy jesteśmy cali z moim klientem. Wtedy kazałem uciekać a sam pognałem w inną stronę.
Uśmiechnął się jakby był zadowolony z rezultatu swojej dobrej pamięci do zapamiętywania twarzy osób z przed paru miesięcy. Wtedy jego wzrok z jej twarzy przesunął się na plakietkę z jej imieniem.
- Malia... Bardzo ładnie.
To imię też mu coś mówiło. Kojarzył. Chyba na studiach miał taką koleżankę w grupie, ale nie na długo była z nimi.
Schował portfel i wziął kawę, co by kolejki nie zatrzymywać. Miałby już odejść i podziękować, ale ponownie na nią spojrzał.
- Kiedyś znałem jedną dziewczynę z tym imieniem, w czasach studenckich.
Zagadał ponownie, ale przesunął się, by nie zajmować lady przy kasie.
W czasach studenckich, Sebastian nie nosił brody a włosy miał bardziej jasne blond i dłuższe niż obecnie. Uchodził za przystojniaka a dziewczyny lubiły się wokół niego kręcić, jak i on lubił z nimi flirtować.

Uśmiechnęła się słysząc, jak sobie przypomniał gdzie się kiedyś widzieli.
-No, coś kojarzę.. Coś takiego miało miejsce.
Odpowiedziała. Choć nie wydawało jej się by to akurat stamtąd go kojarzyła. Ale jednak nie znikała dalej. Znając jej szczęście i do facetów i do pracy, na tej rozmowie się skończy ich znajomość. Jej uśmiech jednak stał się nieco szerszy, gdy skomplementował jej imię.
-Dziękuję.
Zdążyła tylko odpowiedzieć, nim znajoma klepnęła ją i wskazała na zegarek. Jej czas pracy dobiegł końca, więc zdjęła fartuszek z bioder i oddała stery koleżance. Jedynie przed wyjściem zza lady zrobiła sobie na szybko gorącą czekoladę z cynamonem na wynos. po czym odłożyła na stolik i zaczęła zakładać kurtkę wtem mężczyzna odezwał się po raz kolejny.
Spojrzała na niego zaciekawiona.
-O, co za zbieg okoliczności... A jakie to studia były?
Spytała zaciekawiona. Sama niegdyś studiowała, co prawda przez rok, ale jednak.

Sebastian miał chyba dzisiaj szczęście, że kawę przygotowała mu dziewczyna, która kończyła właśnie swoją zmianę i szykowała się do wyjścia, zdążyła też odpowiedzieć na jego wcześniejsze komplementy i przypomnienie o wydarzeniu z przed paru miesięcy.
Poczekał jednak na nią, bo chyba zanosiło się na to, że razem opuszczą lokal. Gdy wspomniał iż w szkole miał kiedyś koleżankę z takim imieniem, zainteresowana zapytała o studia, jakie to były.
- New York University. Kierunek prawa karnego.
Odpowiedział, co tym samym mógł zdradzić się ze swoim zawodem. Wielu co kończyło szkołę, zdecydowało się na pracę w zawodzie, tak jak Sebastian.

Gdy powiedział, na jaką uczelnię chodził spojrzała na niego lekko zdziwiona. To ta sama uczelnia do której ona chodziła przez pierwszy rok.
-Bardzo dobra uczelnia...
Powiedziała tylko z lekkim uśmiechem, choć chyba już zaczynało jej nieco bardziej świtać skąd go kojarzyła. A raczej kogo jej przypominał.
-A jak się nazywasz? Jeśli można wiedzieć.
Spytała dla pewności, choć coś jej się kojarzyło, że jego imię chyba zaczynało się jakoś na S... Miała dobrą pamięć do twarzy, choć nie koniecznie do imion.. To był jej największy minus chyba.

- I bardzo wymagająca...
Przyznał z lekkim uśmiechem. Nie było łatwo zdawać wszystkie przedmioty na wysokim poziomie ocen, ale przynajmniej większość z najważniejszych, Sebastian zdał na bardzo dobrym poziomie, zdał zadowalająco egzaminy i mógł podjąć się pracy w wybranej branży. Nie było łatwo, ale nie poddawał się. Jego nauki nie przerwało nawet zaginięcie siostry, będąc przekonanym, albo raczej wierząc, że mogłaby szukać jego osoby. Tak się jednak nie stało.
Gdy koleżanka od podawania kawy, zapytała go o nazwisko, zreflektował się, że nie przedstawił.
- Przepraszam, powinienem się wcześniej przedstawić. Sebastian Morrison.
Przeprosił kulturalnie i w ramach zapoznania, wyciągnął dłoń, aby uścisnąć jej, jeżeli mu poda. Kawę trzymał w drugiej dłoni, a torbę miał przewieszoną przez ramię. Może dziewczyna zdradzi mu swoje nazwisko?

Uśmiechnęła się w odpowiedzi. Wiedziała doskonale jak ta szkoła jest wymagająca. Rok który tam spędziła, był z jednej strony dla niej katorgą z drugiej zaś przyjemnością. Pamiętała jak lubiła się wówczas uczyć. Zwłaszcza, że zawsze marzyła o tym by zostać prawniczką. Los jednak potoczył się nieco inaczej niż to sobie zaplanowała.
Gdy się przedstawił spojrzała na niego nieco zszokowana.
-Czekaj... Dobrze słyszałam? Sebastian Morrison?
Spytała dla pewności gdy potwierdził zaśmiała się lekko.
-Świat jest na prawdę mały... To ja - Malia Akana. To mnie znałeś w czasach studenckich...
Powiedziała z uśmiechem jednocześnie nieco rozbawiona całą tą sytuacją. Nie sądziła, by ktokolwiek z tamtej szkoły ją pamiętał a już przede wszystkim, że kogokolwiek z tej szkoły jeszcze spotka na swojej drodze. A tu proszę. Czy coś jeszcze ją dzisiaj zaskoczy?

Sebastian widząc na twarzy Malii zaskoczenie i ponowienie pytania o jego imię i nazwisko, jakby się przesłyszała, opuścił rękę i potwierdził swoje dane.
- Tak... To ja.
Sam był zaskoczony jej reakcją, że jednak ktoś pod nazwiskiem go zna. Wtedy Malia wyjaśniła, że to ona jest tą dziewczyną, o której wspomniał wcześniej.
- Akana!?
Aż powtórzył z szoku jej nazwisko, trochę głośniej, choć za chwilę dotarło do niego że nie są sami a w publicznym miejscu.
- Przepraszam. Po prostu w szoku jestem. Nie myślałem, że jeszcze się spotkamy.
Odparł z uśmiechem. Oboje się zmienili, że sami ledwo się poznali po tylu latach.
- Zrezygnowałaś chyba po roku, tak? Z powodów osobistych.
Nie do końca pamiętał co było przyczyną, ale nie dopytywał. Miała powody by zrezygnować ze studiów, ale żeby spotkał ją w kawiarni za ladą. Ich różnica zawodowa była bardzo duża. Adwokat i kelnerka.

Zaśmiała się gdy głośniej powtórzył jej nazwisko po czym szybko się opanował. Jak widać, żadne z nich nie spodziewało się ponownie spotkać. A już w szczególności nie w takim miejscu.
-Wierz mi, nie Ty jedyny. Nie sądziłam, że kogokolwiek spotkam z tamtej uczelni..A tu proszę, jaka niespodzianka.
Odpowiedziała. Później spytał o jej rezygnację po roku z powodów osobistych.
-Zgadza się. Moja mama zachorowała więc zrezygnowałam ze studiów i pieniądze które miały być na czesne, wykorzystałam na jej leczenie a stypendium nie było na tyle wysokie by pokryć wszystkie koszta nauki więc, po prostu marzenia poszły w niepamięć i trzeba było się skupić na czym innym. Ale Ty za to podejrzewam, że ukończyłeś studia i pracujesz jako adwokat? Czy może prokurator?
Odpowiedziała. Cóż, wtedy wszystko działo się "na szybko". Nie miała nawet czasu nikomu wyjaśniać co się dzieje i dlaczego odchodzi z uczelni. Teraz jednak miała ku temu sposobność. Więc też chciała ją wykorzystać. Była ciekawa jak się życie mu potoczyło. W końcu codziennie nie trafia się na znajomych z czasów szkolnych.

Sebastian spotykał kilka osób ze swojej uczelni, ale dość rzadko. Jedynie dwie osoby mieszkały w Seattle, zaś on w Olympii. To jednak niespodzianką teraz okazało się spotkać Malię. Tę, która zrezygnowała po roku ze studiów. Nie była jedyną osobą, która taką decyzję podjęła. Takich osób było więcej. Oboje zaskoczeni mile, podjęli dalszą rozmowę.
Malia potwierdziła fakt, że to po roku studiów musiała zrezygnować ze względu na zły stan zdrowia matki, gdzie pieniądze były potrzebne na leczenie. Odważne podjęcie decyzji, by zrezygnować z marzeń na rzecz zdrowia rodzicielki. Ale też przykre, że dziewczyna nie osiągnęła tego później. A może jednak? Pytanie o jego studencki awans, dobrze że nie napił się kawy, bo by zakrztusił na słowo "prokurator".
- Adwokat. Jeszcze tak wysoko nie mierzyłem.
Odparł zgodnie z prawdą. Ale jakby się tak zastanowić, bycie prokuratorem też nie byłoby złe. Choć jego pomoc bardziej przydaje się jako prawnik.
- Masz czas, czy spieszysz się? Bo moglibyśmy usiąść i porozmawiać, albo przejść się. Chyba, że podrzucić Cię gdzieś?
Zapytał i od razu zaproponował. Obaj mieli napój na wynos, a nie będą tu stać jak kołki. Sebastian był samochodem, więc nie widział problemu, aby podwieźć koleżankę. Zawsze w samochodzie mogą porozmawiać. Ewentualnie tutaj przy stoliku lub podczas spaceru na zewnątrz.

Cóż, może gdyby jej sytuacja finansowa była nieco lepsza to może ponownie podjęłaby naukę i została by adwokatem jak o tym marzyła. Jednak marzenia musiała odstawić na dalszy plan. Przynajmniej do czasu, aż nie uzbiera odpowiedniej sumy. Choć na to za bardzo nie liczyła, że jej się uda. Jako kelnerka nie zarabiała wystarczająco by opłacić studia.
-Zgadywałam. Ale gratuluje.
Cóż, nie mogła nie pogratulować ukończenia tak wymagającej uczelni i zostania adwokatem. Swego czasu czuła pewne ukłucie zazdrości za każdym razem gdy spotykała na swej drodze jakiegoś adwokata, ale ten czas na szczęście dawno minął.
-Jasne, skończyłam pracę na dzisiaj więc mam czas.
Ledwo skończyła mówić a podeszła do nich znajoma z jej torbą z prezentami dla siostrzeńców.
-Nie zapomnij o prezentach dla dzieci. I uściskaj ode mnie mojego przyszłego męża...
Odebrała od niej torbę z uśmiechem.
-Może miałabyś ochotę go czasem poniańczyć?
-To jak skończy 18 lat...
Zaśmiała się na słowa koleżanki po czym spojrzała jak ta odchodziła już do pracy po czym ponownie spojrzała na Sebastiana.
-To siadamy czy wychodzimy?
Spytała

Zdarza się w życiu tak, że nie wszystkie marzenia da radę zrealizować szybciej i one muszą poczekać. Tak było w przypadku Malii. Choroba matki pokrzyżowała jej marzenia, ale dzięki ich poświęceniu, jej rodzicielka żyje nadal. Spotykając ją tutaj jako kelnerkę, Morrison zrozumiał, że mogła nie mieć łatwo w życiu, ale w rozmowie widać, że radziła sobie jakoś.
- Dziękuję.
Podziękował za gratulacje, choć nie był tym, co by się chwalili tym bez powodu. Ukończył szkołę, zdał egzaminy zawodowe, może pracować na tym stanowisku jaki chciał. Biznes się kręci, kasę ma i wiele innych problemów na głowie.
Malia nic więcej w planie na dzisiejszy wieczór, więc mogli sobie pozwolić na chwilę pogaduszek. Ale Sebastian nie otrzymał odpowiedzi na swoje pytania, gdyż podeszła do nich jej koleżanka, coś tam gadając o jakichś prezentach. Nie wtrącał się a poczekał aż załatwią to co miały do obgadania.
Gdy skończyły, Malia zadała niemal to samo pytanie Sebastianowi. Westchnął, zauważając że dziewczyna chyba była już wyczerpana pracą.
- Przejdźmy się.
Wybrał za nią. Spacer po mieście powinien jej dobrze zrobić jak i jemu. Wskazał wiec kierunek do wyjścia, koleżankę puszczając przodem, a sam wyszedł za nią.

Cóż, jakoś sobie radziła bo musiała. Dwie prace, pomoc przy siostrzeńcach. Nie było łatwo, ale mimo wszystko nie traciła werwy ani dobrego humoru. Zwykle to Ona była tą która wszystkich wokół pocieszała i wszystkim pomagała ale sama nigdy nie prosiła o pomoc ani się nie skarżyła. Mimo tego wszystkiego co ją spotkało w życiu, i co pewnie nie raz ją zaskoczy, lubiła swoje życie takie jakie było. Jedyny moment w którym się chwilowo załamuje to wtedy gdy się rozchoruje tak, że nie może pójść do pracy. Wie wtedy, że jeśli w pracy jej nie będzie to o te kilka dni ma mniejszą wypłatę a chorobowe nie jest płacone tak jak pełna dniówka na dwóch etatach.
Malia nie tyle, co była zmęczona pracą, że zadała te pytanie tylko chciała też by to On zdecydował czy chce usiąść czy gdzieś iść. Dla niej w sumie było wszystko jedno. Przed wyjściem jedynie założyła jeszcze szalik i rękawiczki po czym wyszła na zewnątrz i poczekała na Sebastiana aż do niej dołączy.
-No to opowiadaj co u Ciebie? Jak się życie układa?
Spytała spoglądając na swojego towarzysza.

Sebastian kiedyś przechodził ten tryb przemęczania się, bezsenności, kiedy jeszcze nie umiał rozdysponować odpowiednio swoim czasem, dzieląc go na pracę i przyjemności. Założenie własnego studia tatuażu było dla niego przyjemnością i dodatkowym biznesem. Lata pracy nad tym wszystkim, w tym nad sobą, oraz stan zdrowia uświadomiły go, że powinien coś ze sobą zrobić. Wtedy nauczył się odpowiednio zarządzać czasem pracy w kancelarii oraz prowadzić jednocześnie swoje studio. Zatrudnianie asystentów było także idealnym strzałem w dziesiątkę. Nie musiał wszystkim się za bardzo przejmować. Przyjmowali jego klientów, ustawiali spotkania aby nie nakładały mu się godzinowo i z rozprawami.
Gdy z Malią wyszli na spacer, kobieta rozpoczęła rozmowę, by dowiedzieć się jako pierwsza, co u niego słychać i jak sobie radzi. Z uśmiechem, Sebastian chwilę zastanowił się jak to jej opowiedzieć.
- Powiedzmy, że układa się dobrze. Od skończenia studiów i zdania egzaminów, nie od razu założyłem kancelarię. Nabierałem praktyk u doświadczonych prawników. Trochę podróżowałem po Stanach, aż ostatecznie zamieszkałem w Olympii i otworzyłem swoją kancelarię prawniczą. Oraz. Studio Tatuażu. Dobrze mieć jeden biznes dobrze płatny, a drugi spełniający marzenie.
Odpowiedział zgodnie z prawdą, po czym spojrzał na koleżankę. Teraz jej kolej.
- A u Ciebie?
Zapytał, po czym wziął łyka swojej kawy.

Może i Mal by się kiedyś tego nauczyła, ale póki co ma zbyt wiele na głowie by myśleć o takich rzeczach. Musiała się utrzymać przy okazji też pomagać szwagrowi. Dlatego też ile razy słyszy od matki że powinna się ustatkować - zawsze odpowiada, że nie ma czasu na związki.
-Wow! No Ci powiem, godne podziwu. Własna kancelaria, studio tatuażu... Czymś jeszcze mnie dzisiaj zaskoczysz?
Spytała pół-żartem. Samym zaskoczeniem było to, że dziś się spotkali. Nie mówiąc już w jakich okolicznościach. Gdy spytał o nią uśmiechnęła się lekko.
-Brak takich sukcesów... Ale nie narzekam. Mam dwie stałe prace, oprócz tego pomagam szwagrowi przy dzieciach. Pewnie gdyby nie On i moja siostra to wciąż mieszkałabym w Nowym Jorku albo zostałabym zmuszona by zamieszkać z rodzicami na Hawajach.
Odpowiedziała z lekkim uśmiechem po czym napiła się swojej gorącej czekolady. Cieszyła się, że Sebastianowi tak dobrze szło w życiu zawodowym. Czasem spoglądając na ludzi pełnych sukcesów zawodowych, żałowała, że jej się to nie udało. Jednak niemal od razu przypomina sobie, że zrezygnowała z marzeń by jej matka przeżyła więc żal szybko przechodził. A jeśli chodziło o mieszkanie z rodzicami... Jak tylko zasmakowała życia na własną rękę, to mimo iż było ciężko, to nie zamieniłaby tego z powrotem na mieszkanie z rodzicami. Tak to chociaż miała wolną rękę w swoich wyborach a gdyby mieszkała z nimi - matka z ojcem wiecznie by podważali wszystko i nakłaniali ją by zmieniła zdanie co do nie jednej rzeczy. Kochała ich ale chyba każdy rodzic pod tym względem był upierdliwy.

Czym mógłby ją jeszcze zaskoczyć? Zapewne z tym, że przespał się z wieloma kobietami i ma nieślubnego syna, o którego istnieniu dowiedział się kilka miesięcy temu. A teraz chłopak ten leży w szpitalu w śpiączce. To jednak nie był dla Sebastiana dobry temat do pochwał. Był młody i głupi. Teraz zbiera tego konsekwencje żyją w obawie, czy gdzieś w świecie jeszcze jakiegoś dzieciaka nie ma. Chciałby wierzyć, że Simon jest tym jedynym szczęśliwym przypadkiem, że przez jego chorobę ma choć jednego potomka.
Na pytanie Malii trochę zamyślił się.
- Być może wieloma sytuacjami z życia, ale są takie, o których nie chcę rozmawiać.
Wytłumaczył się, a to powinna sama zrozumieć. Że bywały delikatne czy drażliwe tematy, z którymi nie każdy lubił się dzielić. Dlatego zaraz zapytał ją o jej sukcesy lub nie, po przerwaniu studiów. Nie osiągnęła widocznie z wysokiego wykształcenia nic, podejmując się od razu pracy i pomagając rodzinie. Z jakiegoś powodu miał wrażenie, że Malia żyje dla innych a nie dla siebie. Ale podobnie jak on, także ma dwie prace.
- Jesteś dorosła. Czemu miałabyś zostać zmuszona do zamieszkania na Hawajach?
Zapytał, o ile to temat na który Malia mogłaby mu wyjaśnić sytuację w jej rodzinie. Co było takiego, że miałoby ją zmuszać do powrotu w rodzinne strony? Nie ma wizy? Obywatelstwa? Czy istnieje inny powód. Co jeszcze Sebastian zauważył.

Uśmiechnęła się lekko na jego odpowiedź.
-Nic dziwnego... Każdy ma coś takiego o czym się nie mówi bądź po prostu się nie chce mówić.
Odpowiedziała. Sama niechętnie mówiła o swoich problemach czy niektórych przeżyciach. A już na pewno nigdy nie prosiła o pomoc. Wszystko trzymała w sobie i nie raz wypłakiwała w kącie swojego pokoju lub pod prysznicem. Sebastian dobre odnosił wrażenie co do niej. Wolała żyć dla kogoś i komuś pomagać, niż stawiać siebie na pierwszym miejscu. Choć wiedziała, że są momenty w życiu gdzie powinno się stawić własną osobę ponad innych, ale Malia taka nie była.
- Moi rodzice; a przede wszystkim mama, są strasznie nadopiekuńczy. Z jednej strony im się nie dziwie. Zapewne gdybym nie dała się namówić na przyjazd tutaj to w końcu bym odpuściła i wyjechałabym na Hawaje bo nie oszukujmy się ale Nowy Jork to jedno z najdroższych do życia miast a pensja kelnerki nie jest szałowa i ciężko było się samej utrzymać mimo, że nie wynajmowałam wówczas całego mieszkania a pokój. No ale chyba największym problemem według mojej matki jest to, że skończyłam 32 lata a jeszcze nie mam męża.
Zaśmiała się lekko na koniec. Malia nie wiązała się z nikim bo nie miała na to po prostu czasu. Poza tym póki co, nawet nie spotkała na swojej drodze nikogo takiego z kim chciałaby się związać na poważnie. Dlatego też czasem po prostu wpadał przelotny seks bez zobowiązań. Bo owszem takowy się zdarzał.

Pewnie i Sebastian dowiedziałby się pewnych nowości z życia koleżanki, gdyby także zdradziła mu coś sekretnego, z czym nie chciałaby się dzielić. Ale oboje się pod tym względem rozumieli i jeżeli przyjdzie czas, to może będą potrzebować wzajemnej rozmowy i zwierzenia się z problemu.
Spacerowali ulicą powoli w kierunku jego samochodu, gdzie zaparkował. Dziewczyna nie wskazała drogi spaceru, więc on obrał swoją. Być może planował ją podwieźć do domu, gdyby się zgodziła. Bo wcześniej jak pytał, nie udzieliła mu odpowiedzi.
Upiwszy łyk swojej kawy, słuchał odpowiedzi Malii, dlaczego miałaby zostać zmuszona do powrotu na Hawaje. Chodziło jak zwykle o nadopiekuńczych rodziców. Sebastian doświadczył innego wychowania. W zasadach, dyscyplinie i szacunku. Nadopiekuńczość poznał od strony matki swojego syna.
Zaśmiał się tak samo jak Malia, kiedy wspomniała o swoim wieku i nie powiadaniu męża.
- Normalnie jakbym słyszał dziadków. Mieć trzydzieści dwa lata i nie mieć żony.
Spojrzał na nią z uśmiechem i uniósł lekko swój kubek z kawą w stronę jej kubka.
- Zdrowie za nas?
Zapytał, co wyglądało na to, jakby wznosił toast za ich cierpliwość do swoich opiekunów i życia wolnością, nie oddając się papierowemu zniewoleniu w związku małżeńskim. Sebastian w szkole nie mówił nigdy o swojej rodzinie. Udzielał odpowiedzi tylko wtedy, kiedy ktoś zapytał.

Uśmiechnęła się słysząc o tym, że jego dziadkowie podobnie jak jej matka trują o ożenku.
-Jakkolwiek to zabrzmi - wreszcie ktoś kto rozumie mój ból...
Powiedziała rozbawiona. Nie uśmiechało jej się posiadanie męża, dzieci... Przynajmniej nie teraz. Czuła, że wówczas po części będzie zdana na tak zwaną drugą połówkę i żyjąc tak jak teraz, będzie musiała przejść na utrzymanie męża a tego sobie nie wyobrażała. Miała inne priorytety. Mimo, iż teraz pracowała jako kelnerka, chciałaby jednak zmienić pracę na lepiej płatną i mieć możliwość, w pewnym stopniu ustawienia się chociażby do tego stopnia, by było stać ją na samodzielne wynajęcie mieszkania, a nie jak teraz - wynajmować pokój. Owszem, było to dobre rozwiązanie, gdyż dużo mogła zaoszczędzić np na czynszu czy prądzie, ale jednak marzył jej się własny kąt. Wiedziała, że daleka droga przed nią, ale wierzyła, że w końcu dopnie swego w taki czy inny sposób.
Wtedy Sebastian wzniósł toast.
-Za pięknych, młodych i wolnych? Zawsze...
Zażartowała ale również uniosła kubek ze swoim napojem.