Rynek

15.12 .

Vanessa doczekać się nie mogła wyjścia z Jokerem na zakupy świąteczne. Cieszyła się i to bardzo ze świadomości, że w końcu coś się dzieje, że znalazł czas by mogli się przejść na te zakupy i ogarnąć niespodzianki dla rodziców. Oczywiście dla Jokera już miała upominek, jakby nie było był dla niej częścią bliskiej rodziny. To on ją uczył panowania nad mocą i poświęcał czas gdy tato nie mógł. To dzięki niemu nie wpadała w szał za każdym razem, gdy coś jej nie wychodziło. Uśmiechnęła się zadowolona kiedy opuścili budynek i wspólnie z Jokerem znalazła się na rynku.
- Dziękuję, że chciałeś ze mną pójść. Tata i mama nie mogą się dowiedzieć o prezentach.
Dodała zaraz ostrzegawczo i uśmiechnęła się z zadowoleniem bo jednak co jak co, ale no niespodzianka musiała być. poprawiła swój plecak z cekinkami na barkach i rozglądała się dookoła zastanawiając się co by wybrać.

Przez ostatnie kilka miesięcy Joker oswoił się z tym nowym dziwnym światem. Poznał wiele konceptów i choć nie zawsze rozumiał ich cel, przyjął je jako po prostu część życia. Już jakiś czas temu zaczęła się u niego faza kiedy zadawał wiele pytań. Na większość bez problemu odpowiadał internet, ale niektóre koncepty były zbyt subiektywne żeby dostać tam jednoznaczną odpowiedź. Zaskakująco użyteczne w tej kwestii okazały się dla Jokera… bajki. Przynajmniej niektóre. Oczywiście nie ma w tym nic złego, jednak podczas gdy większość dorosłych śmieje się ze sprytnie przemyconych żartów, Joker wygląda jakby odkrywał tajemnice wszechświata. I tak nie rozumie co jest zabawnego w większości tych żartów.
Tak czy inaczej, dało mu to więcej okazji do spędzenia czasu z Vanessą poza treningami i nawet mu to odpowiadało. Zdążył ją na swój sposób polubić i ona jego najwyraźniej też. Stąd też nie miał nic przeciwko eskortowaniu jej na zakupy. Ubrał się ciepło, jak zwykle głównie w odcieniach ciemnej szarości. Zima była dla niego niezłym zaskoczeniem. Wiedział, że istnieje, ale nie był przygotowany, że będzie… zimna. Gdy tylko nadeszło jesienne ochłodzenie Joker odmroził część swoich oszczędności i upewnił się, że ma pełen arsenał ubrań zimowych.
-Oczywiście. W końcu to niespodzianka.
Nie znał się za bardzo na sklepach więc generalnie pozwalał żeby to Vanessa go prowadziła. Oczywiście dopóki nie szła w potencjalnie niebezpieczne miejsce.

Sama nie pojmowała jak to jest z Michaelem, zawsze taki...sztywny. Jednak plusem było to, że gdy się jej nudziło, mogła na nim polegać...zawsze. Oczywiście na rodzicach też, ale nie zawsze mieli tyle czasu by poświęcać jej tyle uwagi ile potrzebowała. W końcu i oni mieli swoje obowiązki. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Żarty dla niektórych może i były dziwne i niezrozumiałe, Vanessa powoli zaczynała je wszystkie rozumieć, prawie, w końcu jeszcze była dzieckiem, które nie wszystko miało obowiązek rozumieć i pojmować sens. Lubiła spędzać czas z chłopakiem, mając wrażenie że jest jej bratem, którego musi uczyć wszystkiego od podstaw. Lubiła go to prawda, traktowała jak brata i to się nie zmieniło. To, że nie mieszkał z nimi nie oznaczało, że jej podejście się zmieniło. Uśmiechnęła się wesoło i przytuliła go tak jak kiedyś.
- No to możemy działać. Może...tam?
Wskazała jeden ze sklepów przed nimi, sklep nie za duży, ze słodyczami ręcznie robionymi.
- Tam mają czekoladki ręcznie robione, moja mama je uwielbiała zanim jej nie zabrali...
Powiedziała szeptem ale na tyle głośno, by ją usłyszał, musiała też uważać w końcu to miejsce gdzie nie było bezpiecznie a wiadomo, lepiej dmuchać na zimne. Nie czekała na zgodę od Jokera, po prostu ruszyła zaraz w tamtym kierunku.

Gdy Vanessa przytuliła Jokera, ten objął ją lekko. Chłopak oprócz tego, że był sztywny był też dość zimny. Wsparcie emocjonalne sprowadza się zwykle do tego, że wysłucha żalów osoby. Ma też tendencję do sprowadzania danej kwestii do logiki co miewało dwojaki skutek. Czasem pomagało osobie przeprocesować cokolwiek działo się w jej głowie, a czasami wręcz przeciwnie: sprawiało, że taka osoba czuła się gorzej. Znając go można się było jednak przyzwyczaić. W pewnym sensie jego logiczne komentarze oznaczały, że przejął się wystarczająco by próbować coś doradzić. Ale przynajmniej nauczył się przytulać. Sam raczej nigdy tego nie inicjował, ale jak już ktoś przytulił jego to potrafił na to w miarę naturalnie odpowiedzieć. Przynajmniej dopóki był to ktoś z określonego grona (na razie składającego się w zasadzie tylko z Vanessy). Spojrzał w stronę sklepu wskazanego przez dziewczynę. Na witrynie sklepu stała cała masa czekoladowych mikołajów, piankowych śnieżek, marcepanowych choinek i podobnych tematycznych przekąsek. Wyglądało obiecująco. Może sam też coś sobie kupi.
Na wspomnienie o matce Vanessy nie wiedział jak odpowiedzieć, ale na szczęście nie musiał się zastanawiać, bo dziewczynka od razu ruszyła w stronę zaproponowanego miejsca. Nie widział powodu jej zatrzymywać więc poszedł z nią, otwierając jej drzwi, przepuszczając do środka i wchodząc zaraz za nią. W sklepie nie było być może dzikiego tłoku, ale wciąż więcej osób niż było to dla niego komfortowe. Do tego u jednego widział w aurze umiejętności w sztukach walki. Chyba bardziej sportowo niż na poważnie, ale Joker i tak wolał uważać. Był przecież teraz odpowiedzialny za Vanessę. Staral się jej nie przeszkadzać w swobodnej eksploracji sklepu, ale trzymał się blisko niej, zwracając szczególną uwagę żeby nikt nie stanął pomiędzy nimi na zbyt długo.

Oj tak, Misia (tak, tak tak go właśnie nazwała czemu...nie pytaj!) był osobą dość...poważną i niebagatelną, która mimo wszystko miała ciężkie podejście by być po prostu "na luzie". Vanessa jednak przyzwyczaiła się do tego i nie przeszkadzało jej to, jakie podejście miał Misia. Dla niej był jak brat i to się nie zmieniło. Lubiła z nim spędzać czas, tylko przez to, że "był" nie wnikał, nie reagował jeśli uznał, że to w miarę bezpieczne. Nie zagrażało jej to po prostu pozwalał na wszystko co chciała. Lubiła go takiego, z nim miała nieco więcej luzu niż z tatą...no minimalnie ale jednak. Weszli do środka i Van miała dylemat jakie wziąć, czy choineczki, śnieżynki czy może mikołajki albo gwiazdeczki. Tyle do wyboru! Podeszła do kasy i grzecznie zapytała, czy może pomieszać kilka pralinek, tak by było po kilka od każdego. Oczywiście nie było to problemem i już po chwili Van trzymała piękne rękodzieła w ulubionym smaku mamy. Wszystko ukryte w pięknie zdobionym pudełeczku z wstążeczką. W końcu jak miał być prezent to niech jest zapakowany świątecznie prawda.
- Dla mamy mam słodkości, teraz może coś dla taty...doradzisz mi?
Zapytała zerkając na swego opiekuna słodko się uśmiechając.

Joker mimo swojej ogólnej postawy faktycznie pozwalał Vanessie na bardzo dużo. Dopóki nie stanowiło to zagrożenia dla niej lub kogoś z Rebelii to nie widział potrzeby jej zatrzymywać. No, na początku jego spacerowych przygód zdarzało mu się być przesadnie ostrożnym, ale nauczył się z czym się je zewnętrzny świat. Wtedy już wyjścia z nim musiały raczej się podobać Vanessie.
W sklepie dziewczynka próbowała wybrać najlepsze czekoladki. Joker również spoglądał na półki choć raczej przelotnie, bo musiał też pilnować żeby podopieczna mu nie zniknęła. W końcu Vanessa wybrała prezent dla mamy i zaczęła się zastanawiać co kupić ojcu. Poradziła się Jokera czym go zaskoczyła. Nie był szczególnym znawcą wymyślania prezentów. Rozejrzał się jeszcze raz po sklepie, w którym się znajdowali.
-Nie wiem co Nicholas lubi. Można mu kupić podobny zestaw tylko w innym smaku. Albo tamtą czekoladę pitną. Możemy się też przejść po rynku i zobaczymy czy coś nam wpadnie w oko.

Skrzywiła się lekko na słowa chłopaka i westchnęła. No tak...w sumie wiedziała co by tacie kupić ale no nie sprzedadzą jej tego, to raz dwa nie miała pojęcia gdzie takie coś można kupić. Była przecież jeszcze dzieckiem i nie miała pojęcia jak to ogarnąć.
- W sumie wiem co bym chciała dla taty...ale no...tego nie dostanę tutaj a nie wiem gdzie to się kupuje. No i mi nie sprzedadzą.
Przyznała z westchnieniem niezadowolenia. Ale ostatecznie wpadła na świetny pomysł, może to i nie będzie taki jak chciała ale dostrzegła upominek dla taty pokazała je Jokerowi i z zadowoleniem stwierdziła, że ma wszystko dla rodziców. Dla mamy coś słodkiego . Z zadowoleniem pokazała na pakunki i uśmiechnęła się pod nosem.
- W sumie...chyba mamy wszystko. To co teraz burger? Proszę...
Słodkie oczka zbitego szczeniaczka i słodka minka z nadzieją, że i Michael jest głodny.

Joker również coś kupił. Dokładnie owoce w czekoladzie. Jakoś tak zainteresowały go te nadziane na patyk i zalane czekoladą truskawki. Zamierzał jeden zaoferować Vanessie, ale wtedy ta zaproponowała burgery. Chłopak przystanął i zerknął na telefon żeby sprawdzić godzinę. Uwinęli się dość szybko i mieli jeszcze sporo czasu na spacer lub właśnie lunch. Sam nie był szczególnie głodny, ale jak zwykle nie widział przeszkód żeby ulec Vanessie. Przynajmniej w tak błachej kwestii jak bułka z mięsem, serem i warzywami. Wyszukał w google maps jakąś najbliższą burgerownię gdzie mogliby pójść. Dość szybko nauczył się korzystać z tej technologii. Była nad wyraz użyteczna. Niejednokrotnie mu pomogła gdy się zgubił w tym niesamowicie wielkim mieście.
-W porządku. W tamtą stronę jest jedno miejsce. Podobno dobre.
Podał Vanessie rękę. Nigdy nie wymagał żeby tak szli. Jeśli postanowi iść sama to nie widział powodu żeby ją zmuszać tak długo jak zostawała w miarę blisko. Jednak on sam czuł się wtedy pewniej. Był za nią odpowiedzialny i nie chciał jej zgubić w tłumie. I o dziwo nawet nie chodziło tu o rozkaz Nicholasa. Jokera samego to dziwiło i nigdy się do tego nie przyznał, ale sam z siebie nie chciał żeby dziewczynce coś się stało. Odkrył to jakieś dwa-trzy miesiące temu gdy dziewczynka mocno nadwyrężyła swoją moc, doprowadzając ją do złego stanu. Nie potrafił nazwać tego jak się wtedy czuł, ale było to złe uczucie, które przegonił dopiero widok zdrowej Vanessy, pełnej energii.
Knajpka, do której poszli znajdowała się na obrzeżach rynku więc nie szli do niej długo. Tam znaleźli sobie wolny stolik i zaraz znalazły się przed nimi karty z menu. Były tam oczywiście burgery, ale też inne dania oraz dodatki. Również desery. Joker dla siebie wziął zimową herbatę z pomarańczą, rozmarynem i imbirem oraz małą porcję nugetsów. Jak zostało już wspomniane, nie był szczególnie głodny.

Kupienie pysznego burgera było idealną okazją, zjedzą sobie, a potem będą mogli wracać do domu jeśli będzie trzeba. Chociaż Vanessa wolałaby spędzić więcej czasu poza domem niż w samym budynku. Ostatnio nic ciekawego się nie działo, a okazja na wyjście to była tylko wtedy kiedy ktoś z dorosłych wychodził albo gdy ona sama prosiła kogoś o towarzystwo. Oczywiście nie to, że było źle czy coś...niee ale no wyjście pod opieką nie było fajne. Tym bardziej, że przecież nikt jej nie znał, nie wiedział kim była ani czyją córką była. Ale nie chciała denerwować taty wiedziała że chorował i wolała nie wprowadzać niepotrzebnego stresu. Gdy Michael znalazł miejscówkę podała mu dłoń widząc jego rękę wyciągniętą w jej stronę. Nie zawsze tak było...pamiętała doskonale jak reagował na każdy dotyk, zawsze było to na zasadzie "idź obok nie oddalaj się" ale od jakiegoś czasu mogła go spokojnie trzymać za dłoń czując się też jednocześnie bezpiecznie i spokojnie. Gdy dotarli na miejsce, mogła wybrać co chciała więc wybrała burgera i pepsi do popicia.
- Dużo mamy jeszcze czasu?
Zapytała ciekawa na co jeszcze mogą sobie pozwolić.

Joker przyzwyczajał się do wielu rzeczy. Nawet do tego dziwnego uczucia przywiązania do kogoś. Zaprowadził Vanessę do knajpki z burgerami, którą znalazł. Miejsce wyglądało raczej sympatycznie. Lada, parę stolików, motywy westernowe na ścianach i ozdoby świąteczne. Ktoś musiał być naprawdę uzdolniony, że połączył te dwie rzeczy tak, by wyglądało to dobrze. Z drugiej strony na dzikim zachodzie też przecież obchodzono jakoś święta, co nie?
Dla siebie Joker wybrał mały zestaw nugetsów z frytkami i  łagodnym sosem serowym. Tak, było to danie z dziecięcego menu. Nie był szczególnie głodny więc postanowił wziąć coś stamtąd właśnie, bo zdążył już się nauczyć, że są tam mniejsze porcje. W sam raz na zagryzienie gdy Vanessa wciąga burgera. Jako napój wybrał herbatę. Wziąłby sprite’a gdyby nie to, że jest zmarzlakiem i potrzebował czegoś ciepłego do picia.
Gdy Vanessa spytała o godzinę, chłopak spojrzał znowu na telefon żeby sprawdzić godzinę.
-Mam wolne większość popołudnia dzisiaj więc jak chcesz to możemy jeszcze po jedzeniu się gdzieś przejść.
Byle nie siedzieli za długo na dworze, bo zmarznie biedny chłopak, nieprzyzwyczajony do pór roku. Długo zajęło mu przyzwyczajenie się do tego, że pogoda się może zmieniać z dnia na dzień, a niedawno przyszła jeszcze zima i w ogóle dała mu popalić.

Gdy w końcu zamówienie dotarło Vanessa aż oczami pałaszowała z zachwytem. Zajadała wszystko nie spiesząc się bo i po co, skoro mieli dużo czasu. Ona sama nie lubiła za długo na zewnątrz bo jednak zimno robiło swoje. Więc wolała też spędzić większość czasu właśnie w zadaszeniu, gdzie było ciepło i przytulnie.
- Nie...chciałam tak tylko się dowiedzieć co by tato nie był zły, że długo nas nie było. Poza tym, zimno jest, latem może albo wiosną będzie gdzie chodzić.
Powiedziała niemal z pełną buzią i uśmiechnęła się wesoło. Lubiła z chłopakiem spędzać czas, był dla niej jak starszy brat, może trochę sztywny i taki...oschły czy oziębły ale nie było tragicznie. Szło się przyzwyczaić! Ważne, że był dla niej i z nią, tak jak ona dla niego. Joker stawał się dla Vanessy kimś więcej niż pracownikiem taty, był dla niej rodziną. Pocieszała się jego obecnością.
- Wiesz, że mam młodszych braci...chcę ich odszukać.
Wypaliła w końcu bo jednak, no ufała mu i to bardzo. Był zawsze wtedy kiedy potrzebowała pomocy, to on ją uczył panowania nad mocą, on starał się ją uspakajać gdy traciła panowanie a nie było w pobliżu ojca. Gdyby nie obecność Jokera, podczas ostatniego razu mogłoby się źle skończyć dla niej. Dzięki niemu, nadal tutaj siedziała cała i zdrowa. A co najważniejsze spokojna. Przynajmniej na razie!

-Rozumiem. Pan Nicholas nie podał żadnego limitu czasu. Chciałem jeszcze odwiedzić dzisiaj znajomego w szpitalu więc czas mamy mniej więcej do 16.
Limit czasu był tu wyznaczony przez godzinę, o której czas odwiedzin w szpitalu się kończy. Nie było to nic obligatoryjnego, a jedynie coś co Joker chciał zrobić. Odwiedziny u Simona stały się częścią jego rutyny. Podobnie jak spędzanie czasu z Vanessą i ich treningi. Michael przykładał do tego dużą wagę. Rutyny stanowiły pewien punkt zaczepienia w tym szalonym świecie.
Podczas gdy spożywali posiłek Vanessa wspomniała o młodszym rodzeństwie. Jokera to zaskoczyło. Pierwszy raz słyszał o takiej informacji. Był też nieco zdziwiony, że dziewczynka ma zamiar ich odnaleźć. Miała w ogóle pomysł od czego zacząć? I czy była pewna, że faktycznie ma jakiś braci? Że jeszcze żyją? Że są w Stanach? RS12 musiał odetchnąć.
-Braci?- zastanowił się -Pan Nicholas nigdy o nich nie wspominał. Wiesz o nich cokolwiek?
Na razie badał grunt i starał się być delikatny, przynajmniej na tyle, na ile umiał. Nie chciał zdenerwować dziewczynki w restauracji i może zaalarmować któregoś z gości.

Dla Vanessy odnalezienie braci było teraz na pierwszym planie, jednak nim do tego dojdzie musi być grzeczna i przykładna. Nie popadać w problemy by tato był przekonany że jest wszystko ok. Starała się i to bardzo! Nawet nie uciekała z domu bez słowa od jakiegoś czasu. Na pytanie Michaela skinęła głową.
- Tak, jestem pewna. Tata mówił, coś o Departamencie Genetycznym czy coś...pewnie tam są przetrzymywani. Mama ich urodziła jak już ją tam zabrali.
Westchnęła cicho i skrzywiła się lekko na samo wspomnienie o złych ludziach.
- Wiem, że to bliźniacy. I w sumie tyle tylko wiem.
Przyznała zawiedziona bo wiedziała, że to zdecydowanie za mało, ale też cholernie niebezpieczne. Dostanie się do tego przybytku wiązało się z wieloma komplikacjami. Musiała jakoś wymyśleć plan jak tam się dostać ale nie dać się złapać. Jeszcze by tego brakowało. Panowanie nad mocami nie szło jej tak doskonale jak innym, więc musiała jeszcze potrenować nad tym by nie narobić sobie problemów.

Joker rozejrzał się spokojnie po restauracji gdy Vanessa wspomniała DOGS. Było kilku innych klientów, ale wszyscy wydawali się raczej zajęci swoimi rozmowami. Zresztą dziewczynka nie mówiła zbyt głośno więc mógł raczej być spokojny. Skupił się więc na jej słowach i potencjalnych opcjach.
-Departament to nie jest miejsce tylko organizacja. Możliwe, że już ich nie ma w lokalnej placówce.- zastanowił się -Są ludzie, którzy potrafią sprawdzić różne rzeczy przez komputer. Może ktoś taki byłby w stanie potwierdzić czy mają coś o tym w swoim systemie… To by zawęziło liczbę miejsc do przeszukania.
On sam nikogo takiego nie znał osobiście, ale wiedział, że Rebelia ma takich ludzi. Osoby odpowiedzialne za bezpieczną wymianę informacji w obrębie organizacji, a także za poszukiwanie ciekawych informacji na wrogich serwerach. Dla niego póki co była to magia więc niestety sam nie będzie w stanie jej z tym pomóc.
Joker zastanawiał się czy powinien wspomnieć o tej rozmowie Nicholasowi. Vanessa zdawała się mówić to w tajemnicy i zaufaniu, że informacja o jej celu nie dotrze do jej ojca. Na razie zdecydował, że zachowa to dla siebie. Vanessa miała tendencję do pakowania się w tarapaty, ale póki co nie wspomniała o żadnym niebezpiecznym planie. Ot, chciała się dowiedzieć co z jej braćmi i może ich odzyskać. Nie mówiła o bohaterskim wtargnięciu do placówki DOGS w celu odbicia dwójki dzieci, których może już tam nawet nie być. Do tego jej mina nie wyglądała jak w innych przypadkach gdy mówiła o czymś z nastawieniem “zrobię to! I tak mnie nie zatrzymacie!”. Wydawała się bardziej zawiedziona i smutna. Do głowy przyszła mu myśl żeby ją jakoś pocieszyć. Powinien, co nie?
-Nie mogę obiecać, że ich znajdziemy, ale zrobię co w mojej mocy żeby pomóc.

Van upewniła się wpierw czy nikt nie słyszy ich rozmowy a gdy miała pewność mogła spokojnie powiedzieć co jej na żołądku siedziało. Wspomniała o braciach bo miała takie plany a nie inne jednak jak doskonale zdawał sobie sprawę Joker z jej "wyskoków" miała odpowiednie oznaki "przed" akcją. Na razie czekała cierpliwie dowiadując się wszystkiego a gdy jeszcze usłyszała słowa Jokera odnośnie pomocy tym bardziej jej mina się rozjaśniła.
- Aha...czyli musiałby ktoś sprawdzić to miejsce...
Dodała rozumiejąc słowa Jokera. Czyli ktoś mógłby sprawdzić włamując się w do dokumentów Departamentu. Musiała to ogarnąć ale jeszcze nie wiedziała jak to zrobić. Zapewnienie Michaela odnośnie tego, że zrobi wszystko by pomóc Van w poszukiwaniach były jak lep na jej rany. W mgnieniu oka jej nastrój się polepszył a ona niemal podskoczyła w miejscu z radości.
- Naprawdę zrobiłbyś to? Pomożesz mi ich znaleźć?! Jesteś NAJLEPSZY!
Pisnęła radośnie od ucha do ucha ciesząc się jak nigdy dotąd.

Joker dawał rady na podstawie tego co sam wiedział i Vanessa je na spokojnie przyjmowała. Chłopak żałował przy tym, że nie znał nikogo kto mógłby zgodnie z jego podpowiedzią sprawdzić w systemie Departamentu czy mają tam coś wspomnianych przez nią chłopcach. Wciąż był to jakiś pomysł. Będą mogli kogoś takiego poszukać. To też nie jest tak, że potrzebują tej informacji na jutro.
-Dokładnie. Ja tak nie potrafię, ale wiem, że paru pracuje z Twoim ojcem. Może dałoby się któregoś z nich przekonać. Albo kogoś z innej organizacji.
Dopowiedział jeszcze. Musieli być ostrożni, bo jeśli poproszą któregoś z hakerów Rebelii jest szansa, że do Nicholasa dotrze informacja o tym, że czegoś szukają. Niestety RS12 nie miał za bardzo pomysłu gdzie indziej mieliby szukać. Wciąż jednak zamierzał jej pomóc i o tym zapewnił Vanessę, co niezwykle ją ucieszyło. Michael uśmiechnął się na widok jej radosnej twarzy. Nie był to szeroki uśmiech, ale zauważalny.

Nie wiedziała gdzie mogłaby jeszcze to wszystko ruszyć, gdzie dowiedzieć się czegoś więcej. Na szczęście Joker podpowiedział, gdzie mogłaby szukać. Wspomnienie ludzi ojca jakoś nie do końca jej przekonywało. Wiedziała, że doniosą tak czy inaczej. Musiała więc zrobić tak, by to nie wyszło do ojca. Ale gdzie miała szukać innych? Zamyśliła się na chwilę.
- Ludzie taty odpadają. Ale...hm...mówisz, że inni...chyba wiem, kogo mogę poprosić.
Uśmiechnęła się wesoło i pozostało jej tylko liczyć na to, że Vincent szybko się pojawi i pomoże jej. Pozostało tylko skontaktować się z nim o ile w ogóle odbierze...no ale zanim to zrobi to trochę czasu też minie, najpierw będzie musiała w ogóle z nim pomówić. Kto wie, może wszystko się jakoś uda ogarnąć. Kto wie...zobaczymy.

No tak, Vanessa pewnie nie chciała żeby jej ojciec wiedział, że czegoś szuka, a haker z wewnątrz Rebelii najpewniej zaraz by doniósł gdyby go poprosili o pomoc. Zaproponowanie, że sam Joker zapyta też raczej zostałoby zgłoszone, bo nie ma za bardzo powodu żeby chłopak sam z siebie zaczął szukać zaginionego rodzeństwa dziewczynki. Niestety, RS12 nie znał za bardzo alternatyw. Jednak wyglądało na to, że Vanessa miała jakiś pomysł.
-Kogo takiego?
Skoro już postanowił jej pomóc, to oczywiście chciał wiedzieć do kogo zamierzała się udać. Raczej miał też nadzieję pojechać z nią. W końcu czuł się odpowiedzialny za jej bezpieczeństwo. Nie może jej tak po prostu puścić samej. Najzwyczajniej w świecie martwił się, że coś jej się stanie. W końcu nadal zdarzały jej się incydenty związane z mocą. Co gdyby przypadkiem zdradziła się ze swoją mutacją w miejscu publicznym? Joker czułby się odpowiedzialny za jej pojmanie. Nie chciał żeby coś jej się stało. Między innymi dlatego w ogóle zgodził się jej pomóc. Dzięki temu był wtajemniczony w to prywatne śledztwo, które prowadziła.

W Rebelii nie mogli nikogo prosić o pomoc. Tam wszystko co zrobią jest idealnie śledzone i donoszone ojcu. Musiała działać nieco inaczej. Jedyna osoba, która mogłaby pomóc była niegdyś w Rebelii więc pozostała tylko kwestia tego, by po prostu się z nim skontaktować i dowiedzieć się wszystkiego już wówczas od niego. Na pytanie o kim myślała uśmiechnęła się deliaktnie.
- O Vincencie.
Przyznała spoglądając na Jokera z ciekawością co on na to powie. Pomoc Vincenta byłaby całkiem doskonała. Mogłaby dowiedzieć się więcej, zyskać jednocześnie też więcej no i wiedziała że Vinc jej nie zdradzi przed ojcem. O ile dobrze go poprosi. W końcu jeśli odpowiednio nie przygotuje gruntu nawet Vinc jej nie pomoże w przedsięwzięciu. A tak...powie o braciach Vincentowi, dowie się co on o tym myśli, a potem poprosi go o pomoc w tej sprawie. Z czasem też będzie mogła wybrać odpowiedni krok by ruszyć dalej w swój plan. Obierając odpowiedni cel i odpowiednio się do tego szykując.