Las przy drodze

// 14 grudnia


Już bokiem wychodziła mu ta zima. Wszystko co najgorsze kumulowało się w jednej pogodzie. Zimny wiatr, zimno, zaspy, grube warstwy śniegu. Ile ma to jeszcze leżeć? W takich momentach żałował, że nie ma radia nawet dla zwykłego posłuchania pogody. Ale wtedy dochodzi problem zasilania, a za nim nie chce się mu biegać. Z rana postanowił przejść się dalej w las za poszukiwaniem jakieś zwierzyny. Był przekonany, że ze swojego obszaru przegonił je na najbliższe parę godzi. Ostatni bażant za głośno się wydarł. Nie chciał czekać łaskawie, aż głupie ptaki znowu zjawią się w okolicy. Dlatego wyruszył na dłuższy spacer z nadzieją na znalezienie czegoś. Może znajdzie jakąś parkę buszującą w lesie, których obrobi z pożywnego dobrobytu? Chciałby. Większość ludzi co ma dom woli siedzieć w środku i się wygrzewać. Niedługo zacznie rozważać opcje przywłaszczania cudzych posesji na okres zimy.
Wygrzebał nogę z kolejnej zaspy klnąc do siebie pod nosem. Już parę razy wpadł w śnieg po kolana bo nie wiedział, że jest tam dół przykryty śniegiem. Białe gówno. Już woli roztopy od tego. Zatrzymał się zainteresowany, kiedy przed sobą na poboczu drogi dostrzegł samochód w gęstej warstwie śniegu. Rozejrzał się uważnie dookoła, ale nic nie wzbudzało by jego podejrzeń wobec znaleziska. Nie stoi na światłach, nic nie miga, nic się nie pali. Chyba jego szczęśliwy dzień.
Truchtem znalazł się na drodze i przy samochodzie. Na wyprawę ubrał bardziej bure, podchodzące nawet pod szary, ubrania. Bure spodnie, płaszcz, przynajmniej zapewniały mu trochę ciepła. Na twarz miał zaciągnięty czarny szal, ale i tak twarz paliła go z zimna. Nie wiał wiatr, ale prószyło trochę śniegu. Podszedł do szyby od strony pasażera i starł rękawem śnieg z szyby. Potem tarł tak długo, aż odrobina lodu i mrozu z szyby nie zeszła by mógł zajrzeć do środka. Żadnych trupów, chociaż tyle, ale weź się teraz dostań do środka.

// 14 grudnia 2019

Zima była również irytująca dla Ravena, która uniemożliwiała mu kamuflaż w nocy jak i za dnia. Denerwujący śnieg pozostawiał zawsze jakieś ślady, a czerń jego sierści za mocno kontrastował się z bielą puchu. Utrudniał także poruszanie się i przez to Raven zaczął częściej trenować skakanie po drzewach, z gałęzi na gałąź. Niestety nie był małpą, to wiele razy zdarzało mu się upaść na biały puch. Nie utrzymywał się na cienkich czy starych kawałkach drewna. Zmuszony był przez to więcej przebywać w postaci ludzkiej i przemieszczać się. Gdyby miał mieszkać dalej w lesie, zasypałoby go na dobre. Uprzejmość Christophera była wręcz niespodziewana, że na okres zimy go przygarnął do siebie. Przynajmniej mieli na kogo warczeć, wyżyć się czy dobrze spędzić czas. Mieli wzajemne towarzystwo.
Ubrany w czarną kurtkę, w jeansach jasnych i obuwiu zimowym za kostki, przemieszczał się wysoki mężczyzna o czarnych włosach. Jego piwne spojrzenie rozglądało się za ofiarą. Ewentualnie czymś ciekawym, przykuwającym uwagę. Opuścił dom, w jakim tymczasowo zamieszkał, aby uwolnić od czterech zamkniętych ścian. Samemu na długo tam nie wytrzymywał. Powodem była utrzymująca się trauma z dzieciństwa, z której trudno było mu się wyleczyć.
Pogoda jakoś specjalnie nie dokuczała Ravenowi, gdyż jako zmiennokształtny, miał temperaturę ciała wyższą niż standardowa ludzka. Jedynym charakterystycznym elementem jego odzieży była obroża na szyi. Nie taka zwyczajna skórzana jak to młodzież czy dorośli lubią zakładać. To była kolczatka, zapięta tak, że on sam nie mógłby jej zdjąć.
Podczas swojego spaceru, Raven ręce miał schowane w kieszeni. Jego wzrok w pewnym momencie dostrzegł jakiś pojazd porzucony i stojącego przy nim mężczyznę. Czyżby zagubiona dusza, której samochód się zepsuł? Intruz na terenie lasu? Nie był to rewir Ravena ani innego zwierzęcia, gdyż zapachu charakterystycznego nie wyczuwał. Z czystej ciekawości ruszył między drzewami z lasu w stronę zagubionej duszy.
- Jakiś problem?
Zapytał podnosząc głos, będą już parę metrów bliżej.

Steinar nie poczynił żadnych postępów, ale też nie szło mu fatalnie. Musi po prostu zorientować się co wpierw zrobić by splądrować samochód. O ile będzie z czego. Nie no, jest tam chyba parę istotnych części, które można by sprzedać. Ręce zaczęły mu odmarzać, więc sięgnął do kieszeni by wyciągnąć skórzane rękawice. Jego? Nie, chyba jakiejś damulki. Ale czy to ma znaczenie? Tak długo jak grzeją w ręce tylko to się liczy. Przetarł dłonią szybę by dostrzec coś więcej w samochodzie, dopóki nie usłyszał chrupiącego śniegu pod nogami. Ktoś tu lazł. Wyprostował się i zaczął się rozglądać wzrokiem znajdując innego samotnika. Żywe spojrzenie, jasne oczy. Nie wyglądał na kogoś kto zacznie temat pod tytułem: "Nie musisz kraść by jeść".
— Nie. Tylko znalazłem samochód na poboczu i patrzę, czy w środku nikogo nie ma - wyjaśnił. Mógł rzucić tekst, że to samochód siostry i poprosiła go o sprawdzenie co z nim, ale jeszcze by zbiegiem okoliczności wyszło, że to jego samochód albo kogoś z jego rodziny i nie ma akurat siostry. — Aa- No, to pański samochód? - spytał wskazując na pojazd. Lepiej wiedzieć w przód i wiedzieć czy brać nogi za pas, chociaż jego postawa nie była jakaś pewna. Sam stał tak, jakby zaraz miał zwiewać. Nie ufał mu, nikomu. Niekiedy to i sobie nie ufał, ale to rzadziej bywało.

Ravenowi było daleko do takiego typu osób, które by odradzały kradzież. Sam należał do grona osób, które wolałby sobie cokolwiek ukraść, niż grzecznie bawić się w zarabianie jakichś pieniędzy i wymienianie ich na towar. W przypadku jego mocy, nie wypłaciłby się z nowymi ubraniami. Po co kupować, jak można sobie wziąć?
Zadając pytanie nieznajomemu, okazało się, że to nie było jego auto. Znalazł porzucony samochód. A gdzie właściciele? Zabłądzili w lesie? Zostali zjedzeni? Jeżeli tak, to Raven nie przyznaje się do tego. Mogli paść ofiarą innego zwierzęcia albo ludzi.
- Nie.
Raven nie zatrzymywał się, zbliżając do samego samochodu. Jednocześnie udzielił krótkiej i treściwej odpowiedzi, że to nie jest jego bryka.
- Jeżeli nie ma właścicieli, to można sobie przejąć.
Wzruszył ramionami, jakby obojętny był mu los tego pojazdu. Sam z ciekawości go obejrzał, kopnął w opony, sprawdzając czy są całe. Na nowy nie wyglądał. Na mechanice się nie znał. Sprawdzał tylko to, o czym miał pojęcie by taka maszyna sprawnie poruszała się po ulicach.

Sposób w jaki mężczyzna się prezentował normalnie nie wzbudzał w nim ogromnych podejrzeń. Czerwone lampki nie migotały jak na choince a coś mu nawet podpowiadało, by zluzował gumę i odprężył się. Ale drugi głos w głowie mówił swoje. Dopóki nie przekona się naprawdę o zamiarach mężczyzny, będzie w pogotowiu na wszystko. Kiedy mężczyzna zaczął podchodzić do samochodu, Steinar uznał to za dobry moment by odsunąć się od samochodu w kierunku pobocza, aby znaleźć coś do rozbicia szyby. Grzebał nogą w grubej warstwie śniegu, rozgrzebywał wszystko, by w końcu nogą natrafić na kamień. Rzucił okiem na nieznajomego (w sumie to cały czas rzucał na niego spojrzeniem by się upewnić, ze niczego nie kombinuje).
— Czyli, tak jakby, sami swoi? - chciał jakoś przerwać tą niezręczną ciszę. Może z takiej pierdołowatej rozmowy coś wyciągnie. Podszedł do szyby samochodu i parę razy uderzył w nią kamieniem. Nie zbiła się tak spektakularnie jak w filmach, ale na tyle, że resztę po prostu wgniótł do środka. Pozostałości na ramie "otarł" łokciem. Bez problemu wszedł do środka samochodu przez wybitą szybę. Zimno jak cholera. Na siedzeniach nie było nic wartościowego, a schowka na razie nie mógł otworzyć.
— Bez jaj - wymamrotał pod nosem szarpiąc za schowek ale nic. Przeszedł na tylne siedzenia, ale tam też nic wartego uwagi. No, nie powierzchownie, może coś się rozejrzy.

Raven obcego mężczyzny nie obawiał się. Pod warunkiem, że nie należał on do Departamentu czy innego dziwactwa mundurowego. Po wyglądzie można było jednak uznać, że to jakiś ludzki przybłęda. Funkcjonariusz raczej nie podejmowałby się tak spektakularnego rozbijania szyby samochodowej, wygrzebanym kamieniem w śniegu. Raven skrzyżował ręce na klacie, obserwując z uniesioną brwią poczynania nieznajomego. Pojazdy miały to do siebie, że nie tak łatwo rozwalić szybę z bliskiej odległości. Wszystko jednak zależało od tego, czyj i jaki to pojazd.
Za którymś uderzeniem, facetowi udało się pozbyć szyby. Ciekawe, że nie odblokował sobie drzwi, tylko wlazł przez rozbitą szybę.
- Powiedzmy...
Kenway nie do końca wiedział, co nieznajomy miał na myśli, więc odpowiedział stwierdzeniem wygodnym dla siebie. A pamiętając jeszcze jak się korzysta z samochodów i gdzie są blokady, Raven podszedł od strony kierowcy, gdzie była wybita szyba, sięgnął ręką na blokadę i po prostu wyciągnął bolec blokady. Otworzył drzwi normalnie i popatrzył na interesujący tyłek włamywacza, szarpiącego się ze schowkiem a potem zaglądającego na tyły.
- Otwórz drugie drzwi.
Polecił mu a sam obszedł pojazd, aby dostać się do środka od strony pasażera z przodu. Jeżeli nieznajomy to uczynił, Raven otworzył drzwi szerzej, sięgnął ręką do schowka i szarpnął znacznie mocniej, używając do tego swojej zwierzęcej siły. Schowek otworzył, lecz dosłownie. Rozwalił go i w dłoni trzymał wieko zamknięcia.
- Chyba trochę przesadziłem.
Stwierdził z obojętnością, jakby w ogóle się tym nie przejmował. Rzucił uszkodzony element na siedzenie i zostawił koledze możliwość samodzielnego dalszego myszkowania w pojeździe.

A o dziwo, otworzył mu drzwi. Steinar miał cały czas uszy i oczy dookoła głowy na nieznajomego, ale nie zdawał się zapalać czerwonych lampek u irbisa. Wydawał się być obojętny na jego obecność i mieć kompletnie wywalone na całą sytuację. Nie interesował się nawet znaleziskiem, a tylko krążył tak dla zabicia czasu. Steinarowi to nie przeszkadzało, a nawet nieznajomy pomógł mu ze schowkiem.
— Bywa - stwierdził na rozwalony schowek i prześlizgnął się na przód między siedzeniami. Z jego chudą, a prawie wychudzoną sylwetką, nie było żadnego problemu by poruszać się tak po pojeździe. W schowku znalazł paczkę herbatników. Normalnie myślał, że znajdzie coś na sprzedaż, ale herbatnikami nigdy nie pogardzi. Spojrzał tylko na datę ważności. Były dobre. Wyszedł z pojazdu otrzepując włosy ze śniegu, który sam sobie przypadkiem zrzucił na głowę.
— Wypada zapytać, skoro pomogłeś w tym - powiedział w między czasie otwierając paczkę i wyciągając ją w kierunku czarnowłosego z niemym: "Chcesz?".

Właściciel pojazdu nie zostawił w nim nic cennego, co by zainteresowało nowego towarzysza rabowania pojazdów. Raven zauważył, że czegoś w tym szukał i jedyne co było interesujące, to herbatniki. Raven wysiadł z pojazdu, nie znajdując od razu niczego dla siebie interesującego. Pomógł tylko rozwalić skrytkę samochodową przy kierowcy, od strony pasażera. Wieko wrzucił pod siedzenie. I tak nie uda się tego zamontować z powrotem.
- Szukałeś czegoś konkretnego?
Zapytał Raven, odmawiając poczęstunku kiwnięciem głowy. Nie miał ochoty na słodkości. Więcej dla biedaka, który być może szukał w pojeździe jedzenia. Bieda doskwiera nawet ludzi w zimie. Jakby się mu przyjrzeć, nie wyglądał za bardzo na bezdomnego. Może niedawno do wylano z pracy albo wyrzucono z domu lub mieszkania? Pytanie jeszcze, co robił w lesie? Sam?