Sebastian Morrison - Dr.William

W godzinach porannych Sebastian Morrison otrzymał telefon ze Szpitala Dziecięcego. Na pierwszy rzut oka nie było w tym nic nadzwyczajnego, gdyż prawnik był w stałym kontakcie z doktorem Williamem, ale po odebraniu telefonu, mężczyzna miał otrzymać szokujące wieści.
- Dzień dobry, Panie Morrisonie. Przepraszam, że tak wcześnie, ale muszę z Panem porozmawiać na temat pańskiego syna, Simona. Ma Pan minutę? - zapytał mężczyzna uprzejmym, spokojnym głosem. Jeżeli prawnik potwierdził, że miał czas, doktor kontynuował.
- Tego poranka pański syn wybudził się ze śpiączki i wkrótce będzie gotów się z państwem zobaczyć. Szczegóły zostaną wyjaśnione na miejscu.
Tutaj przerwał, pozwalając mężczyźnie otrząsnąć się z możliwego szoku. Doktor William nie chciał przekazywać ojcu zbyt wiele informacji jednocześnie.

Poranny telefon wybudził ze snu Sebastiana, który w wolnych dniach od pracy, lubił pospać trochę dłużej. W końcu była sobota. Sięgnął po komórkę i spojrzał na wyświetlacz. Tym winnym jego pobudki okazał się być doktor William. Od razu Sebastian się przebudził w obawie, że coś się stało z Simonem. Odebrał połączenie i przyłożył telefon do ucha.
- Słucham panie doktorze?
Przywitał się od razu pytaniem. Mężczyzna po drugiej stronie rozmowy, przeprosił za wczesny telefon, ale najwyraźniej miał coś ważnego do przekazania w sprawie Simona. Sebastian miał już obawy, że pojawiły się komplikacje pooperacyjne.
- Oczywiście. Proszę mówić.
Sebastian zapewnił, że mężczyzna nie powinien przepraszać, jeżeli chodzi o Simona. To co Sebastian usłyszał następnie, zamurowało go i miał wrażenie, że chyba się przesłyszał, albo śni dalej. Zerwał się do siadu jak poparzony na swoim łóżku.
- Przepraszam... Ja dobrze usłyszałem? Simon się obudził?
Zapytał będąc jeszcze w szoku, oczekując potwierdzenia. Jeżeli lekarz potwierdził, Morrison nie ukrywał po sobie tej radości. Wierzył, że Simon się wybudzi i stało się.
- Bardzo dziękuję za wiadomość. Przyjadę za jakąś godzinę.
Odpowiedział Sebastian, w którego tonie głosu można było wyczuć, że ta pozytywna wiadomość była bardzo cenna, dodając tej nuty szczęścia, że jego jedyne dziecko otworzyło oczy po pięciu miesiącach snu. Finansowe wysiłki i wiara nie poszły na marne.
Jako że mieszka w Olympii, zajmie mu trochę czasu aby dojechać do Seattle, prosto do szpitala. Będzie musiał powiadomić Isabell, jeżeli ta kobieta zechce w ogóle odebrać od niego telefon.

Rodzice pacjenta pozostawali w stałym kontakcie nie bez przyczyny. Zaledwie dwa dni temu ich syn przeszedł poważną operację i chociaż sam zabieg przeszedł bez zarzutów, istniała możliwość wystąpienia komplikacji pooperacyjnych, które mogłyby zagrozić zdrowiu, a nawet życiu dziecka. Otrzymanie telefonu w weekend, dodatkowo o tak wczesnej porze, wskazywało na to, że sprawa z jaką dzwonił do mężczyzny lekarz była bardzo ważna.
Doktor William uprzejmie przeprosił za tak wczesny telefon. Już w pierwszych słowach prawnika doktor mógł usłyszeć narastające obawy odnośnie informacji, które zaraz miał otrzymać. Sebastian niewątpliwie był bardzo troskliwym ojcem.
- Zgadza się, Panie Morrison. - William potwierdził pytanie mężczyzny po drugiej stronie. Długo wyczekiwany dzień, kiedy to jego syn wybudzi się ze śpiączki nastąpił właśnie dzisiaj. Wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewali.
- Pański syn czuje się dobrze i pozostaje pod okiem specjalistów. - zapewnił dodatkowo. Szpital nie spoczywał na laurach. Wybudzenie się chłopca ze śpiączki było początkiem długiej rehabilitacji i personel zamierzał dołożyć wszelkich starań, aby nastolatek szybko doszedł do pełni zdrowia.
Gdy Sebastian Morrison oznajmił, że zjawi się w szpitalu za około godzinę, doktor uśmiechnął się ciepło po drugiej stronie. Wczesna pora nie powstrzyma ojca od zobaczenia syna najszybciej jak to możliwe.
- W porządku. Przekażę informacje także matce chłopca, więc proszę się nie martwić. - doktor był świadomy trudnej sytuacji rodzinnej pacjenta, dlatego wieści  na temat stanu zdrowia syna zostaną osobiście przez niego przekazane każdemu z osobna, aby uniknąć wszelkich dezinformacji. Taka zresztą była prośba Isabell Miles.

Sebastian był w takim szoku, że nawet zapomniał o podstawowych pytaniach, jak stan zdrowia syna czy coś pamięta, coś powiedział. Rzadko się zdarzają takie cuda.
- Bardzo dziękuję. I przepraszam. Jestem w tak szczęśliwym szoku, że zapomniałem zapytać o stan zdrowia.
Przetarł twarz wolną dłonią, jakby to miało mu też pomóc się dobudzić. Miło z lekarza strony, że od siebie mu to powiedział. Sebastian zapewne by zaraz pognał do szpitala i tam zasypywał pytaniami. Na to jeszcze przyjdzie czas.
- Będę wdzięczny za poinformowanie matki mojego syna. Zatem, do zobaczenia. Zbieram się i jadę.
Jeżeli lekarz nie miał nic więcej do dodania, Sebastian pożegnał się i od nie od razu wstał z łóżka. Musiał przez pięć minut przetrawić jeszcze wspaniałą nowinę.