West Seattle Brewing Co.

// 7 grudnia 2019

Kawiarnia, która częściowo ucierpiała atak niekontrolowanej mocy mutanta. Odbudowała się dość szybko, gdyż uszkodzenia materialne były na ich szczęście niewielkie. Kilka nowych stołów, krzeseł i ewentualnie wymiana okien. Biorąc pod uwagę trwającą zimę, na zewnątrz nie było widać żadnego stolika i krzeseł. Pracownicy schowali zewnętrzne wyposażenia i przyjmowali wewnątrz.
Sebastian pojawił się na kwadrans przed czasem, jaki przedstawił trójce młodzieży, która najczęściej odwiedzała w szpitalu Simona. Zajął wolny stolik i zamówił dla siebie od razu kawę. Wysyłając im wiadomość, nie myślał jak mogliby to odebrać. Ale nie chciał, aby zaraz zlecieli się do szpitala. Simon musi odpoczywać. Isabell z nim została. Później wróci do niej i ją zamieni, aby mogła odpocząć.
Morrison planował jeszcze wstąpić do sklepu plastycznego, aby kupić blok i zestaw do szkicowania. Czas mu jakoś zleci przy odpoczywającym synu, a tym samym coś charakterystycznego i znajomego mu narysuje. Chciał sprawdzić, czy może to pomoże mu coś sobie przypomnieć.
W rozmyślaniu, czekał na przybycie kolegów i koleżanki Simona. Nie zdejmował swojego płaszcza. Nie miał na to najzwyczajniej ochoty.

//7 grudnia, 11:56

Joker był na miejscu prawie pięć minut przed czasem. Skorzystał z propozycji Kevina, że go podrzuci na motorze. I tak miał po drodze więc równie dobrze mógł zabrać ze sobą pasażera. Byli na miejscu przed czasem, ale RS12 i tak pospieszył do środka. To już jasne. Zima jest jego najbardziej nielubianą porą roku.
Z dużą ulgą wszedł do ogrzewanego pomieszczenia i zdjął czapkę i szal. Po chwili wypatrzył Sebastiana i podszedł do jego stolika. Dopiero tam zdjął kurtkę i powiesił ją na oparciu krzesła.
-Dzień dobry.- skłonił głowę -Domyślam się, że coś się zmieniło w stanie Simona?
Nie brzmiał na szczególnie przejętego, ale szczerze mówiąc on nigdy na takiego nie brzmi. Na swój własny sposób martwił się o młodego blondyna, któremu kiedyś pomógł. Poświęcił sporo czasu przy jego szpitalnym łóżku i miał jednak nadzieję, że jeszcze kiedyś porozmawiają. Dziwne uczucie.
Joker usiadł i zamówił dla siebie zimową herbatę. Dobra rozgrzewająca mieszanka z pewnością poprawi jego samopoczucie po przejażdżce motocyklem w warunkach, które na motocykl zdecydowanie się nie nadają.

Sebastian w oczekiwaniu, przeglądał sobie telefon. Miał potwierdzenie od Mateo i Michaela, że pojawią się. Z kolei Mary zapowiedziała, że może się spóźnić. Najwyżej jej powtórzy to, co chłopakom. W pomieszczeniu było ciepło, więc Sebastian w którymś momencie zdjął z siebie płaszcz i powiesił na oparciu krzesła. Na sobie miał sweter półgolf, marynarkę i spodnie jeansowe. Ubrał się na szybko, kiedy dostał z rana telefon ze szpitala.
Michael zjawił się pierwszy. Gdy podszedł do stolika, mógłby zwrócić uwagę na to, że nie był to dwuosobowy a cztero. Czekali na kogoś jeszcze. Na jego widok, Sebastian posłał mu uśmiech.
- Witaj. Zamów sobie coś. Na mój rachunek.
Przywitał się z Shugartem i zalecił mu zamówienie sobie coś do picia. Nie musiał patrzeć na koszty, skoro nie on będzie płacił.
- Owszem, zmieniło się.
Odpowiedział prawnik zgodnie z prawdą, nie pokazując po sobie przygnębienia. Uśmiechał się, był sobą, jedynie wewnętrznie był trochę zaniepokojony.
- Czekamy jeszcze na Matteo. Mary się spóźni. Jej najwyżej powtórzę.
Sebastian miał nadzieję, że skoro umówił miejsce spotkania publiczne, nie będą mu chłopacy robić scen jak w pokoju Simona w sali szpitalnej.

Joker na chwilę się zaciął gdy Sebastian zaproponował, że zapłaci za to co chłopak sobie zamówi. Miał przecież swoje pieniądze. Ugryzł się jednak w język zanim to powiedział. Pewnie to coś grzecznościowego, a RS12 nie chciał obrazić Pana Morrisona. Skinął tylko głową.
-Dziękuję.
I tak zamówił sobie tylko rozgrzewającą herbatę zimową. Nie był głodny. Jadł już śniadanie i miał nawet przekąskę na lunch, a do obiadu wciąż jeszcze kilka godzin. Sebastian przyznał, że faktycznie coś się zmieniło jeśli chodzi o stan Simona jednak nie sprecyzował. Zamierzał zaczekać na jeszcze dwie osoby. Matteo poznał niedawno. Mieli małą dyskusję w szpitalu, ale Joker w żadnym razie nie zamierzał robić scen. Była jeszcze mowa o Mary… Joker kojarzył ją z baru i mijali się czasem w szpitalu. Dziewczyna wydawała się trochę niezadowolona z jego obecności, ale nic nie mówiła.
-Rozumiem.

West Seattle znajdowało się daleko od mojego miejsca zamieszkania i zorganizowanie sobie transportu było koniecznością. Miałem o tyle wygodnie, że nie musiałem korzystać z publicznych linii i zamiast tego pomocą posłużył jeden z ludzi taty wioząc mnie prywatnym samochodem. Nie dopytywał w jakim celu chciałem przyjechać akurat w to miejsce co było mi na rękę. Podobnie jak tata czasem musiałem jechać w interesach poza granice Olympii. Jeszcze wtedy nie widziałem, że ta swoboda działania była jedynie narzuconą iluzją i tata wiedział znacznie więcej niż sądziłem.

Miasto Seattle miało jedną wadę przez którą cieszyłem się, że mieszkałem w spokojnej Olympii. Przez te cholerne korki w dużych miastach łatwo o spóźnienie się i dokładnie tak było i w tym przypadku. Spoglądając na bransoletkę na prawej ręce wskazującą godzinę zrozumiałem, że byłem spóźniony na spotkanie z Morrisonem. Zadzwonić do niego? Nie było potrzeby skoro kawiarnia znajdowała się tuż za rogiem. Spóźnię się maksymalnie parę minut.

Wyszedłem z cywilnego auta zaparkowanego przed kawiarnią ubrany w ulubioną puchatą kurtkę. Przez nią trochę wyglądałem jakbym dopiero co wrócił z wybiegu dla modeli lub z wyprawy na Antarktydę, ale nie było to istotne. Najważniejsze, że takiemu zmarźluchowi jak mnie było mi w niej ciepło. Gdy zawitałem do środka to od razu potarłem sobie ręce aby dodatkowo się rozgrzać. Zima to najgorsza pora roku i oby szybko sobie stąd poszła.

— Dzień dobry. Przepraszam za spóźnienie, ale utknęliśmy w korku
— przywitałem się podchodząc do właściwego stolika. Obecność Michaela nie została przeze mnie niezauważona. Kurde no miałem nadzieję, że nie będę musiał się z nim widzieć chociaż poza szpitalem. Scen jak wtedy nie planowałem, ale nie chciałem też udawać jego dobrego kolegi. Na szczęście było jeszcze jedno wolne krzesło obok Sebastiana Morrisona to przynajmniej zachowamy dystans. Zasiadłem na wybranym miejscu przez puchatą kurtkę wyglądając jak nastroszony paw. Nie ściągnę tego dopóki wystarczająco się nie rozgrzeję.

— W wiadomości pan nie uprzedzał, że na tym spotkaniu będzie ktoś jeszcze
— i nie chodziło konkretnie o tego samozwańczego ochroniarza. O takich rzeczach powinno się informować znacznie wcześniej bo spotkanie od razu miało charakter mniej tajny niż bym tego sobie życzył. Jeśli Morrison zaprosił więcej osób to wolałem o tym wiedzieć zawczasu. Zabrzmiałem dość wrogo bo sama moja znajomość z Simonem była tajemnicą. Kręcenie się w gronie jego przyjaciół w miejscu publicznym w niczym nie pomagało.

O ile Michaelowi nie przeszkadzało, że obecni na spotkaniu mieli być także Mary i Matteo, tak ten ostatni, który przybył lekko spóźniony, miał trochę uwag o nie uprzedzenie o obecności osób trzecich.
- Gdybym powiedział, kto będzie, pewnie byś nie przyszedł.
Stwierdził, choć mogło być inaczej, Sebastian wysyłał ogólną wiadomość do trzech osób. Chłopcy nie musieli wiedzieć, czy Mary odwiedzała Simona czy nie. Mogła to nawet robić w dniach, kiedy jej nie widzieli.
- Zamów sobie coś, na mój koszt.
Zwrócił się do Matteo, aby nie kręcił nosem i sobie zamówił coś do picia. Sebastianowi nie przeszkadzało, że ten usiadł obok niego z drugiej strony, ale westchnął, dostrzegając widoczną niechęć Matteo do Michaela.
Czy Matteo coś zamówił, czy nie, Sebastian po chwili wyjaśnił po co ich tutaj ściągnął.
- Przepraszam Was za ściągnięcie nagle z rana dnia dzisiejszego, pewnie mieliście inne plany. Ale wolałbym teraz z Wami porozmawiać o Simonie. Rano ja i jego mama dostaliśmy wiadomość, że Simon wybudził się ze śpiączki.
Uśmiechnął się lekko i mówiąc, patrzył na nich, oczekując może reakcji, ewentualnie pytań. To przecież była bardzo dobra wiadomość. Każdy czekał na ten dzień.

Joker nie miał nic przeciwko innym osobom obecnym na spotkaniu, włącznie z Matteo. Jednak wyglądało na to, że ten coś do niego ma. Był wyraźnie niezadowolony. To jednak nie przeszkadzało RS12. Był przyzwyczajony, że ludzie różnie na niego reagują i szczerze mówiąc nigdy nie obchodziła go opinia kogokolwiek poza jego opiekunem. Stąd też nie przejął się niechęcią przyjaciela Simona i zamiast tego skupił na komunikacie Sebastiana.
Wyglądało na to, że jego cel odzyskał przytomność. To dobrze. Będzie mógł kontynuować swoją misję. Zaczynał się obawiać, że przez ten wypadek, który miał miejsce pół roku temu jego zadanie stanie się niemożliwe do wykonania i czas, który na to poświęcił okaże się czasem straconym.
-To dobrze. W jakim jest stanie poza tym?
Joker był świadom jaki wpływ na człowieka może mieć tak długa utrata przytomności. Sam raczej nie musiał nigdy obcować z taką osobą, ale Dr. Shugart przykładał dużą uwagę do edukacji chłopaka więc i o tym co nieco wiedział. Nie była to wiedza specjalistyczna, ale spodziewał się problemów z pamięcią, osłabienia, zmiany osobowości i podobnych objawów. Coby nie było Simon trafił do szpitala w bardzo złym stanie.

Otrzymując informację od taty Simona spodziewałem się niczego innego jak spotkania w cztery oczy no bo tak wynikało z treści wiadomości. Zastałem za to niespodziankę... która nie wywołała na mnie pozytywnego wrażenia. Tiaa... przyznaję że od samego początku miałem do Michaela wąty, ale pan Morrison był w ogromnym błędzie. Nie zrezygnowałbym z tak ważnego spotkania z własnego widzimisię bo ten gość też na nim będzie.

— Przyszedłbym. Chodzi o Simona
— zaprzeczyłem ze śmiertelną powagą. Zapomniał już ile jego syn dla mnie znaczył? Zależało mi tylko aby o takich rzeczach informował mnie wcześniej. Tacy jak Michael to byli dla mnie jedynie zbędni świadkowie...

Nie robiłem o to większych problemów i tylko zaleciłem aby mężczyzna nie robił mi takich numerów w przyszłości. Z westchnięciem zamówiłem sobie herbatę po zajęciu miejsca u boku pana Morrisona. Na zewnątrz panował mróz i po wejściu do środka chciałem jak najszybciej rozgrzać swoje ciało więc takie płyny były nawet wskazane. Byłem okropnym zmarźluchem i normalnie taką pogodę spędzałem przy kominku w ulubionym sweterku i popijałem gorącą czekoladę.

Dobrze że pan Morrison zaczął temat jeszcze zanim zdążyłem napić się tej herbaty bo jeszcze skończyłaby na twarzy Michaela po tym jak przekazał nam wieści o Simonie. Wybudził się? Dzisiaj? Na mojej dotąd ponurej twarzy zagościły szok i niedowierzanie. Pięć miesięcy... czekaliśmy na te słowa przez całe pięć miesięcy niepewni czy ten dzień w ogóle nastąpi. Czułem się jakbym śnił. Michael wyprzedził mnie z pytaniem o stan zdrowia Simona więc z marszu ruszyłem z innym pytaniem... w sumie z pytaniami.

—  Pamięta coś? Możemy go odwiedzić?
— naturalnie w pierwszym odruchu chciałem od razu udać się do szpitala by móc zobaczyć się z wybudzonym przyjacielem.

- Dobrze. Następnym razem będę pytał Cię o zdanie, czy będziesz miał coś przeciwko osób trzecich w rozmowie czy wolisz osobiście.
Odpowiedział Sebastian z cichym westchnięciem. Nie chciał konfliktu z chłopakami. A jedynie tylko Matteo obecność Michaela przeszkadzała.
Informację o przebudzeniu się Simona, Morrison przedstawił po tym, jak Matteo zamówił sobie coś rozgrzewającego do picia. Obaj byli zapewne zaskoczeni, ale u Matteo było to widać bardziej. Sebastiana to nie dziwiło.
- Jego stan jest jak na razie dobry. Długo z nim nie rozmawialiśmy, bo zaraz ze zmęczenia znów zasnął. Ale ma się poprawiać. Jak mówiłem wcześniej, lekarze potwierdzają, że rehabilitacja będzie w jego przypadku konieczna.
Odpowiedział pierw na zadane pytanie przez Michaela, spoglądając na jednego i drugiego naprzemiennie. Dopiero po upiciu łyka kawy, zwrócił się do De Luca, aby udzielić odpowiedzi na jego pytania. A mówiąc, Sebastian był poważny. Cieszył się, ale też martwił o syna.
- Jeżeli chodzi o jego pamięć... Nie pamięta nic z ostatnich wydarzeń. Najbliższe podobno sięgają kwietnia. Rozpoznał matkę. Ale mnie niestety nie. Prosiłbym, abyście na razie wstrzymali się z odwiedzinami chociażby dzisiaj. Nie wiemy czy Was będzie pamiętał. I najlepiej, jakbyście mnie uprzedzili, kiedy chcecie go odwiedzić. Nie jednocześnie a pojedynczo.
Wyjaśnił, obserwując ich reakcję. Czekając także na kolejne pytania.

Po rozjaśnieniu obiekcji Matteo przeszli do sprawy, dla której w ogóle się tutaj spotkali. Simon siłą rzeczy łatwo się męczył, ale to było zrozumiałe. Najważniejsze, że według lekarzy wszystko ma teraz zmierzać ku dobremu. Chłopak będzie potrzebował rehabilitacji, pewnie ma okropne odleżyny, nawet pomimo specjalistycznej opieki i materaców przeciwodleżynowych. Przy tak długim okresie śpiączki raczej nie dało się ich całkowicie uniknąć.
Trochę zmartwiło Jokera, że Simon najpewniej nie będzie pamiętał ich spotkania. Cofało to progres jego misji. Na szczęście możliwe, że nie przekreślało go całkowicie. Brak wspomnień nie oznacza, że nie powrócą do niego. Do tego blondyn najpewniej jest lub będzie niedługo świadom, że przespał 6 miesięcy więc można mu opowiedzieć o ich spotkaniu i z potwierdzeniem Sebastiana lub kogoś innego to może to przyjmie jako fakt.
-Rozumiem. Wiadomo już kiedy zostanie wypisany ze szpitala?

Ilekroć odwiedzałem Simona Milesa to zastanawiałem się jak to będzie kiedy otworzy oczy. Czy będzie pamiętał to co zrobił? Co zrobimy dalej? Wiedziałem że życie wszystkich wtajemniczonych nigdy nie będzie takie jak dawniej. Moje już nie było... W imię przyjaźni łamałem prawo kryjąc kryminalistę odpowiedzialnego za masowe ludobójstwo. Miałem tuż pod nosem jego pomocników... rodzinę... wszystkich których mógłbym wydać departamentowi za jednym kiwnięciem palca, ale im dłużej w tym siedziałem to tym bardziej obawiałem się konsekwencji i podjęcia działania... Dlaczego? Bo w obu scenariuszach wychodziłem na paskudnego zdrajcę... Czułem się jakbym znalazł się pomiędzy młotem a kowadłem.

Szczęściem w nieszczęściu mogła okazać się potwierdzona amnezja Milesa bo dawała ona ogromne pole do manewru... i to nie tylko mnie ale każdemu kto potrafił ten fakt odpowiednio wykorzystać. Gdyby udało mi się z nim spotkać dostatecznie wcześnie to mógłbym wprowadzić swój plan w życie i nieco namieszać młodemu w głowie dla dobra ogółu.

— Skoro nic nie pamięta to może nic mu nie mówmy o... sami wiecie czym
— czy tak nie byłoby wszystkim najłatwiej? Gdybyśmy postąpili dokładnie jak Simon i o wszystkim magicznie zapomnieli. Oby to rozważyli bo dzięki temu każdy z nas uniknie kłopotów. Po co sobie wszystko komplikować..?

W przeciwieństwie do Matteo, Sebastian nie zamierzał wykorzystywać amnezji swojego syna, a raczej pomóc mu przypomnieć sobie wszystko. Już sam fakt, że chłopak go nie pamiętał, był dołujący. Poddać się jednak mężczyzna nie zamierzał, ale odebrać może to także jako nowa szansa na poznanie syna lepiej niż wcześniej. Tylko, czy Simon na to się zgodzi? Można było wstępnie odnieść wrażenie, że ten wypadek go zmienił. Był bardziej ostrożny niż kiedyś.
- Nie wiem Michael. Miesiąc, góra dwa musiałby zostać w szpitalu na czas rehabilitacji. Jak dobrze pójdzie, to może wypiszą go wcześniej. Chcę postarać się chociaż na święta zabrać go do domu.
Odpowiedział z westchnieniem i niepewnością na pytanie Shugarta. Simon dopiero się obudził, to nie ma żadnych szans, aby szpital opuścił już w ciągu kilku dni.
To, co po chwili powiedział Matteo, według Sebastiana, nie do końca mogłoby się sprawdzić.
- Zacznie zadawać pytania. Policja przyjdzie go przesłuchać. Przynajmniej niech zna wersję, jaką wszyscy znają.
Chłopcy powinni zrozumieć, o co Morrisonowi chodzi. Aby SImon wiedział tyle, że był ofiarą tornada, wywołaną przez anomalię pogodową. Niekoniecznie, że za tym stał mutant. A nawet jeśli, to żeby nie odniósł wrażenia, że to wszystko miało miejsce z jego winy. W końcu nie pamiętał nic z tamtego dnia.
- Jeszcze jedno. Zauważyłem, że Simon do osób, których nie pamięta, podchodzi z ostrożnością i nieufnością. Nie zdziwcie się czasem, jeżeli nie przywita was tak jak kiedyś.
Uprzedził ich przed kolejną zmianą w zachowaniu ich najbliższej osoby. Obserwując ich reakcję, upijając przy okazji łyk kawy.

Sytuacja zdrowotna Simona zdawała się zmierzać ku dobremu, choć jego problem z pamięcią jest martwiący. Stwarza to szansę na podanie mu pewnej określonej wersji ich znajomości, ale Joker raczej nie planował wymyślać samego ich pierwszego spotkania na nowo. Zdawało się, że wywarł na młodym blondynie pozytywne wrażenie więc raczej nie było sensu tego zmieniać. Szczególnie, że RS12 nie miał szczególnie bujnej wyobraźni i był tego świadom. Wymyślona przez niego sytuacja, nawet prosta mogłaby brzmieć zbyt sztucznie, przynosząc odwrotny skutek. Zresztą, byłby to powód do utraty zaufania gdyby Simon jednak zaczął sobie przypominać ostatni czas.
Matteo zaproponował aby nie mówić Simonowi o wypadku, przez który trafił do szpitala. Joker zastanowił się nad tym chwilę, biorąc dłuższy łyk herbaty. Próbował rozważyć różne opcje. Mogli powiedzieć Simonowi wszystko lub ograniczyć się tylko do tego co podawały media. Nie mówienie mu wcale nie miało sensu. Jak sam Pan Morrison wspomniał, policja najpewniej będzie chciała z nim o tym rozmawiać więc i tak się dowie. Niestety, RS12 trudno było stwierdzić jakie konsekwencje mogą wyniknąć z pozostałych opcji. Delikatnie mówiąc, nie był on znawcą natury ludzkiej, a do tego Simona znał bardzo krótko. W gruncie rzeczy jedynie pół dnia. W dodatku, z tego co mówił Sebastian, jego zachowanie uległo zmianie.
Joker będzie musiał to przemyśleć. Może zapytać kogoś o zdanie. Będzie to trudniejsze skoro nie może wyjawić swojej misji. Może porozmawia z Nicholasem? To on zlecił mu to zadanie i pełni obecnie funkcję jego opiekuna. Sam też proponował mu rozmowę jeśli będzie tego potrzebował.
-Dziękuję za ostrzeżenie. Planowałem odwiedzić go dzisiaj po tej rozmowie, ale ze względu na jego stan odłożę to na przyszły tydzień.