Central Market

- Pamiętasz tato jak mówiłeś, że muszę uważać na ulicy? I w ogóle jak wychodziliśmy razem? Zawsze miałeś chustę na twarzy i ukrywałeś się pod czapką albo kapturem.
Zauważyła i uniosła brew. Czy myślał, że ona jest tak niedoinformowana i nie domyśli się, że coś jest nie tak?
- Zawsze unikaliśmy skupisk ludzi, jak już szliśmy to przenikaliśmy między innymi miejscami tak by nikt nas nie widział. W filmach tak robili jak ktoś się ukrywał przed innymi. No i udało się odzyskać mamę a ja tato wiem, że to nie jest tak o że mama nagle wróciła...nie mam już pięciu lat tato...
Zauważyła z delikatnym uśmiechem poza tym, nie raz i nie dwa w Lagunie były rozmowy, które docierały do uszu Van. Czy to te przypadkowe, czy podsłuchane gdzie były poruszone nie jedne tematy, ale już jej myśli zajęły słodkości i w ogóle to wszystko co widziała przed sobą było na tyle bajeczne, że nic innego już ją nie obchodziło. Zapach ciepłej czekolady aż wołał by wypiła, by skosztowała tego słodkiego naparu.

Vanessa sięgnęła pamięcią do dawniejszych lat, kiedy uciekali z Bractwa i szukali miejsca dla siebie. Nigdzie jednak nikt nie uchwycił Nicholasa jako mutanta aby poszukiwać listem gończym. Był ostrożny, ukrywał się z córką, ale zauważył później, że mimo ostrożności, nikt z departamentu go nie ścigał. Nie musiał więcej się ukrywać.
Nicholas nie sądził, że kiedy znów wyjdą razem, córka wspomni tamte czasy. Czemu więc nie powiedziała o tym wcześniej, tylko dopiero teraz? Kiedy zrobili zakupy na mieście?
- Pamiętam. Ale mimo tego jak bardzo uważaliśmy i kiedy zacząłem pracować w barze, sama też wychodziłaś. Sama bez mojej zgody czy nawet z ciocią Esther. Ignorowałaś moje ostrzeżenia.
Przypomniał jej, że sama nie pilnowała tej ostrożności. Czy tylko zwróciła uwagę na to, że byli razem? Był także incydent, który bardzo mocno mógł zaważyć na ich przyszłości. Mógł stracić córkę i samemu zostać wykrytym. Sięgnął granicy swojej mocy, kiedy próbowali schwytać mutanckiego jaszczura.
- Nie martw się. Nic nam nie będzie. Do tematu wrócimy w domu, dobrze?
Zapewnił ją. Mając też samemu nadzieję, że nic się nie wydarzy. Nie był poszukiwany, jego informatycy w Rebelii nie znaleźli niczego podejrzanego.
Jednakże zapach świątecznych potraw i ujrzenie całego klimatu jarmarku, zajął cały mózg dziewczynki, że rozmowa mogła spokojnie poczekać na powrót do domu. A jeszcze mieli do zrobienia zakupy w sklepie.
Nicholas kupił dla nich gorącą czekoladę, więc kiedy zapłacił i otrzymali napój, mogli udać się w dalszy spacer. Przebywanie wśród ludzi było bardziej korzystne niż tego unikanie. Szybciej można skryć się w tłumie lub w nim uciekać. Nie chciał zakładać najgorszego. Chciał spędzić ten czas sam na sam z córką. W końcu Rebecca zarzucała mu, że za mało czasu poświęca swojemu dziecku.

Owszem ignorowała bo wiedziała na tyle, że nic jej nie będzie tym bardziej, że nikt nie wiedział czyją córką była. Przynajmniej tyle wiedziała na ten temat. A bała się bo pamiętała nie raz i nie dwa słowa ojca odnośnie wychodzenia w tłumy...chociaż może chodziło mu o miejsca gdzie były szwardony policyjne i DOGS? Myśli Vanessy krążyły wszędzie dookoła, począwszy od niebezpiecznych sytuacji po te najbardziej przyziemne jak zjedzenie dobrych lodów poza domem. Tak teraz zaprzątana zakupami z tatą i zapewnieniu, że nic im nie będzie skupiła się na nowo na pysznym jedzeniu czy też zapachach jakie roznosiły się dookoła.
- Tato a kupimy jeszcze coś z tego pachnącego stoiska do domu? Tak pachnie...
Westchnęła zachwycona wskazując jeden z punktów gdzie były sprzedawane smakołyki. Upiła łyk gorącej czekolady i cicho westchnęła. Nie czuła parzenia, było to przyjemne mrowienie w całym ciele. Oblizała się i spojrzała na tatę z tym swoim błyskiem w oczach.

Najbardziej Nicholas obawiał się puszczenia Vanessy samej gdziekolwiek, bez towarzystwa osoby dorosłej. Jest nadal dzieckiem bał się, że coś jej się stanie. Typowa ojcowska troska o swoje jedyne dziecko. Skoro Vanessa poruszyła już ten temat, Nicholas zdecydował się go dokończyć w domu. Jednakże zapewnił, że nic im nie grozi. Dawniej ukrywali się, jako uciekinierzy z Bractwa. Przejechali kawał drogi z Nowego Jorku do Seattle. Tak daleko ich nikt nie szukał. A dzięki dołączeniu do Rebelii, mogli zacząć na nowo. Nie musieli się aż tak ukrywać. Zrozumiał, że można żyć inaczej. ta organizacja dała mu to, czego poszukiwał. Nie to co Bractwo Mutantów, gdzie żyli z zamknięciu, izolacji, bez walki o swoje prawa. Bez rozwijania się.
Gorąca czekolada zajęła umysł młodej dziewczynki, jak i cały wystrój Jarmarku. Nicholas także skorzystał z okazji obejrzenia stoisk.
- No dobrze. Zobaczmy, co tam mają.
Nie miał nic przeciwko, jakby coś jeszcze wzięli. Byle nie wszystko. Na jakieś jedno opakowanie pierników by się zgodził. Chyba, że Vanessa upatrzy sobie coś innego. Upił łyk swojej czekolady i skierował z córką do wskazanego przez nią stoiska.

Już doczekać się nie mogła by zobaczyć co mają na kolejnym stoisku gdzie tak bardzo pachniało. Popijając czekoladę uśmiechała się wesoło krocząc u boku taty i oglądając stoiska jakie były dookoła. Wypieki na stoisku z którego tak bardzo pachniało były przeróżne, od ciast po ciastka i przeróżne słodkości typu "kartofelki" czy inne słodkości. Vanessa przyglądała się ciekawa wypiekom i wskazała na dziwny zawijaniec jaki dostrzegła. Napis na tabliczce mówił, że to sękacz. Van wskazała tacie na ów słodkość.
- Tato, a to co to jest? Dobre to jest?
Zapytała zaciekawiona nie wiedząc jak to w ogóle smakuje bo raczej nie miała okazji tego jeść. Nie pamiętała czy to jadła czy nie wszystko możliwe, jednak nie kojarzyła tego smaku i była ciekawa jak to smakuje. Zdała się na słowa ojca bo nie wiedziała co by wziąć. Najchętniej to zjadłaby wszystko po trochu od wszystkiego ale nie chciała za bardzo robić kłopotu tacie.

Słodkości świątecznych było bardzo dużo. Część z tego można było spróbować nawet na ciepło. Ciastka różnego rodzaju, od maślanych po kruche i piernikowe. Nawet można było dostać domki z piernika. Vanessa zwróciła uwagę na coś innego, czego pewnie jeszcze nie jadła. Nicholas spojrzał na wskazywany przez córkę sękacz.
- Chcesz spróbować?
Zapytał. Jeżeli Vanessa wyraziła chęć, kupił u miłej pani mały kawałek. dla degustacji. Gdy zakup mieli za sobą, podał go córce i mogli iść dalej.
- Jak dobrze pamiętam z dzieciństwa, to był dobry. Nie wiem czy Tobie będzie smakować, więc sama musisz ocenić.
Dodał. Jego dzieciństwo było dość odległe. Już niewiele z tego pamiętał a święta rodzinne były zwyczajne. Choć smakołyków nie brakowało. Musiałby też sobie przypomnieć tego smak, choć bardziej kupił go dla córki, aby próbowała różności.

- Pewnie że chcę!
Zawołała radośnie a widząc, że tato kupił sękacza i kilka innych słodkości zadowolona przyglądała się temu wszystkiemu. Na pyszności aż poczuła się głodna mimo, że nie czuła wewnętrznie głodu. Po prostu czuła piękny i słodki zapach czując jak aż korci by już teraz spróbować ale stwierdziła, że muszą zjeść to wszyscy w domu wspólnie. Uprosiła jeszcze by tato kupił domek z piernika, który był tak pięknie ozdobiony, że zapierało wdech.
- A jaki mają smak pamiętasz tato?
Zapytała zerkając na ojca z ciekawością była ciekawa, czy smakował jakoś czy po prostu smakował jak parzone ciasto. Nie miała pojęcia w sumie jak to mogłoby smakować. Zawsze uwielbiała słodkości już w szczególności z masami.

Dla degustacji, Nicholas kupił też trochę innych łakoci, które chciałaby spróbować Vanessa. Może niekoniecznie dla niej jednej, ale kilka wziął takich, co by wspólnie zjedli z Rebeccą. Nawet zgodził się na jeden domek z piernika, co by stanowił dodatkową dekorację świąteczną w ich domu. Niedługo będzie trzeba udać się po choinkę i ją ubrać. Chyba wszystko by zrobił dla swojej jedynej córki.
- Niestety nie bardzo. To było bardzo dawno. Może jak byłem w Twoim wieku lub trochę starszy.
Trudno pamiętać smak czegoś, co jadło się jakieś dwadzieścia lat temu. Do tego czasu nie skupiał się na kupowaniu i przypominaniu tego, co mu kiedyś smakowało. Tylko na przetrwaniu. Teraz mają pieniądze i mogą żyć dostatnie.
- Coś jeszcze byś chciała, czy idziemy już po zakupy do pizzy i wracamy do domu?
Zapytał. Bo może córka chciałaby coś jeszcze zobaczyć, jakieś pamiątki, rękodzieła. Może coś innego z atrakcji rodzinnych by się jej spodobało. Zawsze tu mogą wrócić z Rebeccą, choć z drugiej strony byłoby to ryzykowne. Rebeccę szybciej by rozpoznał jakiś patrol niżeli uczepiliby się jego osoby.

Przygotowania świąteczne to dopiero jest coś, co uwielbiała. Zawsze lubiła stroić choinkę, a w szczególności gdy obok miała całą rodzinę. Niestety brak braci i świadomość że gdzieś tam są dodatkowo sprawił, że Vanessa stała się bardziej...wybuchowa, porywcza i gotowa znów by pomóc ratować. Tak jak kiedyś robiła wszystko by pomóc mamie, tak teraz błądziła myślami zastanawiając się jak szukać braci. Ale jak to ona, miała swoje plany i dążyła do nich powoli i niespiesznie.
- Szkoda, ale to nic, teraz wszyscy sobie przypomną ten smak a ja go poczuję!
Zawołała wesoło przyglądając się słodkościom w reklamówce. Na słowa Nica uniosła brew.
- Nie no chyba mam wszystko co bym chciała. Możemy kupić wszystko do pizzy.
Zgodziła się na powrót do domu po zakupach bo nie widziała niczego co by jeszcze chciała.

Jeżeli wszystko dobre pójdzie, tak jak Nicholas planował i nic nie stanie na przeszkodzie, być może odnajdą chłopców. Tyle miesięcy poszukiwań nie pójdzie na marne. Nie ma jednak gwarancji, że od razu uda się ich przekonać do siebie. To jeszcze dzieci. Czas pokaże, jak wszystko się potoczy.
Uśmiech na twarzy Vanessy był jak lekarstwo. Nicholas pragnął jej szczęścia i bezpieczeństwa. Robił wszystko co możliwe, aby jak najmniej złego pamiętała.
- To idziemy do jakiegoś sklepy spożywczego.
Skoro Vanessa stwierdziła, że już nic więcej nie chce, ruszyli do wyjścia z Jarmarku, kierując się do odpowiedniego sklepu, gdzie mogli kupić najpotrzebniejsze produkty do zrobienia pizzy. Szczęściem dla nich było dostać już gotowe ciasto do pizzy. Z drugiej strony Nicholas musiał pilnować koszyka, kiedy Vanessa chciała wrzucić zbyt dużo sera. Kto później to będzie jadł? Po zakupach, mogliby wrócić do domu, gdzie czekała na nich Rebecca. Skierować się na parking, aby spakować zakupy do samochodu i odjechać z centrum.

Odnalezienie chłopców nie tylko było w planach Nicka, sama Van planowała po swojemu szukając możliwości jak dowiedzieć się gdzie przebywają i co zrobić by ich wyciągnąć. Chciała ich uwolnić, tak jak to tato zrobił z mamą, ale nie czekać za długo bo wiedziała, że źli ludzie potrafili mocno poprzestawiać głowę innym. To co zrobili mamie, mogli robić też jej braciom, nie wiedziała czy jej rodzeństwo było bezpieczne na tyle, że nie posiadali genu, czy może posiadali a oni go wywołali celowo...nigdy nic nie było pewne i wiadome. Van na słowa ojca o pójściu do sklepu po zakupy do pizzy skinęła głową i podreptała za nim do marketu by tam wszystko kupić i wrócić po chwili do domu i tam, zrobić wspólnie z mamą pizzę, w zależności czy też w tym czasie była w domu czy może w barze.
ztx2