Miejsca przy oknie

Uniósł brwi. Teraz to już bredziła. Na szczęście nie musiał się tym martwić przez najbliższe 7-8 lat, minimum.
- Sombras to nie kolonie, Van. Ani koncert życzeń. - westchnął, obserwując ją - Zresztą, masz za dobre serce, by robić to, co robimy my. - niby widział ją w akcji z Caroline...ale to było co innego.
Kiedy ta nagle się wściekła, kompletnie go zbiła z tropu.
- Młoda, co z Tobą? Nigdzie cię nie zostawiłem - zdziwił się jej nagłym wybuchem - Mieszkasz ze swoimi rodzicami, ja i tak musiałbym opuścić Lagunę po rozłamie - troche się pogubil. I w ogóle co to były za pytania? - Nie za smarkata jesteś na takie insynuacje? - zmrużył oczy- Joe to moja przyjaciółka, mieszkamy razem. Koniec dyskusji. - nie będzie mu tu niuchać, co robi z Joe na antresoli. Dorosły był.
- Masz obiecać, że nie będziesz robić głupot, jasne? - przypomniał jej, że miała mu coś przysiąc

I że niby co? Że ona była za słaba? Brednie! Gdyby chciała mogłaby kogoś skrzywdzić! Gdy tylko usłyszała jego słowa zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów, gdyby mogła pewnie przetopiłaby mu tą piękna skórzaną kurtkę na dowód że nie żartuje!
- Nie znasz mnie Vinc...nie wiesz co potrafię. A już w szczególności jeśli tracę panowanie.
Ostrzegła ale wywróciła oczyma na jego słowa i parsknęła pod nosem.
- A właśnie że zostawiłeś! Nie odezwałeś się nic...ja wszystko rozumiem ale ja cały czas mam telefon włączony wiesz...
Fuknęła udając nadal złą. Owszem gdzieś tam miała do niego "ale" ostatecznie jednak darowała bo wrócił i wyjaśnił wszystko. Chociaż nie podobało się jej to co usłyszała, to nie miała zamiaru go teraz stracić. Już ona czuła te naloty niespodziewane do niego do domu...oj czuła. Na wzmiankę o Joe dostrzegła jego zmieszanie i cicho się zaśmiała. Oj już ona będzie musiała sobie z nią "pogadać". Uśmiechnęła się słodko i skinęła głową.
- No postaram się...postaram...
Westchnęła pod nosem. No postara się nie? Przynajmniej nie powiedziała że nie, tylko że spróbuje!

Vinc skrzywił się pod nosem. Akurat wiedział, do czego jest zdolna, bo dorzuciła mu egzemplarz do jego kolekcji blizn. To było jeszcze w Lagunie, chyba podczas przygotowań do Świąt? Coś tak kojarzył. Udało mu się ją uspokoić, ale zdążyła go mocno poparzyć.
- Mam cię na oku, skrzacie. Pamiętaj - powiedział poważnie, a potem uśmiechnął się do małej buntowniczki.
- Muszę lecieć. Wypadło coś pilnego i choćbym wolał to zignorować, to nie mogę - westchnął - Obiecuję, że niedługo znów się spotkamy. A jakbym nie mógł to będę dzwonić, dobrze? - położył dłoń na jej włosach i poczochrał pieszczotliwie.
- Bądź grzeczna i nie rób głupot.

No i wizyta dobiegała końca, szkoda bo naprawdę jeszcze by powyzywała na niego powściekała się i w ogóle no ale...mus to mus. Westchnęła pod nosem i skinęła głową przytulając się do Vinca na pożegnanie a na jego słowa o grzeczności i nie pakowaniu się w kłopoty wzruszyła ramionami.
- Jak dotrzymasz słowa to ja też...przynajmniej na razie...
Obiecała spoglądając na Vinca z uśmiechem na ustach po czym jeszcze raz go przytuliła tak mocno. Bardzo mocno.
- No dobrze to leć. Ale pamiętaj co mi obiecałeś!
Zawołała do niego z powagą na twarzy.

Zesztywniał mimowolnie, gdy ta się przytuliła. Wciąż jego ciało reagowało tak, a nie inaczej, chociaż bardzo się starał. Skrzywił się, ale ostatecznie udało mu się zwalczyć tą blokadę psychiczną i odpowiedzieć na uścisk.
- Dotrzymam - zapewnił ją. No chyba że go ustrzelą, w końcu należał do mafii. Nie znał dnia ani godziny.
- Pozdrów rodziców. - nie sądził by Nick chciał do niego wyjść, a on też nie chciał nie narzucać. - Leć - odprowadził ją wzrokiem.
Przez chwilę stał, patrząc w drzwi Laguny. Spędził tam swój pierwszy rok na wolności. Początki były potwornie trudne, ale ostatecznie wyszedł na prostą, choć dla niewielu droga mafiozy była tą wymarzoną. Pierwsze święta, pierwsze imprezy, pierwsze przyjaźnie. Tak...to miejsce mógł kiedyś nazywać domem.
Blady uśmiech zszedł mu z twarzy. Jedna rzecz mu nie dawała spokoju i musiał ja załatwić od razu. Wyciągnął telefon, podchodząc do motocyklu.
- Herrera? Ven mañana. Tendré una... petición para ti. Privado. Nos vemos.* (Herrera? Wpadnij do mnie jutro. Będę miał do Ciebie... prośbę. Prywatną. Do zobaczenia ) - rozłączył się i sięgnął po kask.

No trzymała go za słowo a by spróbował nie! Ona swoje mu obiecała ale tylko pod warunkiem, że będzie do niej dzwonił i nie zniknie znowu bez słowa zostawiając ją. Jakby nie było, traktowała go jak rodzinę i nie miała zamiaru mu darować tak łatwo. Gofry nie załatwią wszystkiego...oj nie. Gdy w końcu się odsunęła od niego wyszczerzyła ząbki zadowolona.
- No pacz...nawet nie przeleciałam przez pół baru. Robisz postępy brat.
Wyszczerzyła się z dumą po czym odwróciła się pomachała mu na "do zobaczenia" po czym wbiegła do Laguny zadowolona ze swojego spotkania. Oczywiście zostały jeszcze gofry więc musiała je dojeść usiadła więc sobie na swoje miejsce i zaczęła jeść obserwując jak chwilę stał w zadumie by zaraz potem sięgnąć po telefon i ewidentnie z kimś rozmawiał. A potem...wziął kask a jej jakoś tak smutno się zrobiło. No ale przecież to nie ostatnie ich spotkanie. Jeszcze dzisiaj będzie go gnębić wiadomościami i ostrzeżeniami że nie ma się perfumować babskimi zapachami a co!

Nicholas starał się za często nie spoglądać na córkę rozmawiającą z Vincentem. Barman zajął go rozmową, samemu mając wgląd przez witrynę na wprost baru. Przy okazji obsługując klientów. Pojawił się jeden moment, kiedy widocznie dochodziło już do pożegnania tej dwójki.
- Spójrz.
Zwrócił się chłopak do Nicholasa, a ten spojrzał na niego. Widząc gest głowy wskazujący za witrynę baru, Grenville podążył wzrokiem. Właśnie widział, jak Vanessa przytula się z Vincentem. W pierwszej chwili miał obawę, że rzuci mu córką, aż wstał z krzesła barowego. Nic takiego jednak nie miało miejsca. Przez ten czas nieobecności Edamsa, widać było postępy. Może zmiana miejsca jednak dobrze mu zrobiła? Ale czy na pewno?
Ich przytulenie wyglądało jak pożegnanie. Vanessa wróciła do baru szczęśliwa, kierując się do swojego stolika aby dokończyć gofry, zaś Vincent pozostawał. Jakby rozmyślając. Nie wrócił jednak aby z nim porozmawiać, jeżeli już ich spojrzenia się raz spotkały. Westchnął i wyszedł do niego.
- Vincent.
Zwrócił się do chłopaka, który najwyraźniej szykował się do odjechania z tego miejsca.
- Masz jeszcze chwilę?
Zapytał. Jeżeli nie miał, będzie się najwyżej streszczał. Na zewnątrz było zimno, a garnitur nie ogrzewał tak dobrze jak ciepła kurtka.

Vincent już był w zasadzie gotów do drogi. Wystarczyło założyć kask, wsiąść na motocykl i odjechać. Wtedy jednak wyszedł do niego...Nick.
Prawdę mówiąc kompletnie się tego nie spodziewał. Spojrzał na niego uważnie. Chce mu zabronić spotykać się z Van, czy co?
- Nick - przywitał się również.
Tak na oko to chyba nic się nie zmienił. Żadnych widocznych zmian w aparycji. Wiedział od Van o jego nowej sytuacji rodzinnej, ale wyglądało na to, że jak zwykle ma plan i nie cierpi na tym jego zdrowie. Edams co prawda nie wiedział o jego problemach z sercem... Greenville nigdy mu się nie zwierzał.
- Tak, mam. Coś się stało? - oparł kask o biodro, obserwując go wnikliwie.

Nicholas nie wyszedł do Vincenta w celu robienia kazań i zakazów. Widząc jak bardzo Vanessę ucieszyła obecność Edamsa, nie będzie im zabraniał się spotykać. Jednakże miałby tylko do młodego prośbę.
- Nie, nic się nie stało.
Zapewnił go lekko się uśmiechając, przyjaźnie. Nie miał do niego żadnych wyrzutów.
- Chciałem tylko prosić, abyś następnym razem konkretnie pisał lub dzwonił. Tymi wiadomościami mnie trochę wystraszyłeś.
Wyjaśniając, zbliżył się do motocykla, na którym siedział Vincent. Ręce miał w kieszeni spodni. Przy okazji przyjrzał mu się, by sprawdzić może jak się trzyma fizycznie. I czy w porządku było także psychicznie.

Obserwowali się wzajemnie, szukając widocznych zmian na lepsze czy gorsze. Vincent, jak wyżej - zmienił fryzurę na taką z podgolonymi bokami i dorobił się kolczyka w brwi . W stroju Sombrad Nick go już widywał, więc nie było to dla niego nic nowego. Psychicznie też wyglądał w porządku. Czas po śmierci Van był dla niego bardzo trudny, ale Quentin i Papa zadbali o to, żeby miał dużo zajęć i nie myślał za wiele. Awans za zastępcę Johnsona pozbawił go większości wolnego czasu.
- Wystraszyłem? - spojrzał na niego jak na kosmitę. Przecież wiedział, że nie pozwoliłby, by Van spadł choćby włos z głowy, prawda? Prawda?! - Przecież bym jej nie zjadł.
Jakby miał porywać Greenville, to by nie anonsował się u jej ojca, prawda ? Zresztą...gdyby ktokolwiek z Sombras uniósł paluszek w kierunku Van, to by go stracił i jego ludzie doskonale o tym wiedzieli.
- Mniejsza. Skoro mam okazję...chcę pogadać o Van. - odłożył kask na kierownicę. - O jej treningu. Chciałbym ją szkolić w walce i samoobronie, jeżeli się zgodzisz. - powiedział bez ogródek - Jej moc jest typowo bliskokontaktowa. Powinna umieć się bronić. Rzucanie nożem do celu, jest jej w jej przypadku potrzebne jak mi rosyjski balet. - patrzył na Nicka spokojnie. Nie było w jego słowach wyrzutu, ot zwyczajna troska o przyszywaną siostrę. - Może ma tylko 10 lat, ale widziała już za dużo w życiu i prędzej czy później będzie w niebezpieczeństwie. Dobrze, żeby była przygotowana - jak Nick nie chce by robił to Vinc, to niech wyznaczy chociaż kogoś kompetentnego.

- Wolałbym jednak wiedzieć konkretnie gdzie chcesz ją zabrać, niż pisać z użyciem słowa "gdzieś".
Może i Vincent by jej nie zjadł, ale Nicholas obawiał się także tego, że Vincent może stracić nad sobą kontrolę w obecności jego córki. Nie jeden raz nim rzucił czy jego córką. A nie wiadomo było, czy przez ten czas udało mu się zapanować nad agresyjną częścią swojego daru.
Vincent postanowił zostawić ten temat a poruszył inny, dotyczący szkolenia Vanessy. Grenville wiedział, że jego córka potrzebuje porządnego szkolenia, ale nie od razu. Trenowała stopniowo.
- Doceniam Twoją chęć pomocy, ale Vanessa ma już nauczyciela. Swoje umiejętności trenuje z Michaelem. W samoobronie sam ją podszkolę.
Jeżeli zdrowie mu na to pozwoli, lecz tego już nie powiedział. Jeżeli nie, poprosi o pomoc brata albo wyznaczy kogoś w Rebelii dobrze wyszkolonego w walkach. Vincenta nie chciał angażować, gdyż chłopak ma pewnie swoje plany, swoje życie. Zaczął wszystko na nowo.
Jako że znajdowali się przed barem na zewnątrz, Nicholas unikał używania słowa „moc”, zamieniając po prostu na umiejętności ogólne.
- Ogólnie... Dajesz sobie radę?
Zapytał przy okazji, odnosząc się do jego nowej pracy, przynależności w mafii i funkcjonowaniu ze świadomością, że jego siostry nie ma już na tym świecie. Być może było widać po nim, że jest dobrze, oraz podczas jego rozmowy z Vanessą, ale równie dobrze mogłaby to być maska.
Jeśli chodziło o problemy zdrowotne Nicholasa, wiedziała o nich tylko jego rodzina i rodzeństwo.

Jego uwagę skwitował milczeniem. Gdy pisał sms-a, sam nie wiedział gdzie ją zabierze. Chciał zadziałać spontanicznie. Może jezioro, może plaża, może sklep z goframi. Greenville widać wolał wiedzieć takie rzeczy od razu.
Spodziewał się odmowy, ale nie zamierzał tak łatwo się spławić.
- Cieszę się, że doceniasz, ale dla mnie to ważne - powiedział znów bez ogródek, tak cicho że tylko Nick miał prawo to słyszeć - Masz na głowie bar, "organizację"" (żeby nie padło słowo "Rebelia"), działasz więcej stacjonarnie. Ja mam teraz taką fuchę, że walczę i bronię się regularnie...a Van jest dla mnie jak siostra. Zwłaszcza teraz - rzuciwszy to ostatnie odwrócił wzrok. Starał się nie wracać do tematu śmierci Ness. - Zależy mi na jej bezpieczeństwie.
Nick z pewnością mógł mieć pewne obiekcje, co do jego poczytalności, ale na to też miał odpowiedź.
- Zmieniłem się, Nick. Nie wiem czy na lepsze, czy gorsze, ale z pewnością umiem już nad sobą panować. - trenując z Quentinem nauczył panować się nad Berserkiem i wykorzystywać się to na swoją korzyść.
Zamilkł na moment. Co u niego ? Dawał sobie radę ? Przeniósł znów spojrzenie na Nicka. Z pewnością z jego oczu nie wyzierała desperacja czy nieme wołanie o pomoc.
- Tak wszystko ok- Nickowi trudno było ocenić czy kłamie czy nie. Z pewnością to była maska, ale trudno było ocenić czy był smutny, czy zły, czy może obojętny.

W tych czasach spontaniczność, mogła mieć wiele znaczeń. Jeżeli Vincent planował gdzieś zabrać Vanessę, dobrze byłoby mieć takie spotkanie i wycieczkę zaplanowaną. Na wypadek nieplanowanego zdarzenia, Nicholas chciał wiedzieć, gdzie jest jego córka i w razie konieczności, szybko wysłać wsparcie, bądź samemu zareagować.
Może i działał stacjonarnie, choć nie tylko Bar i Rebelię miał na głowie a także Motel. Grenville ostatnio starał się więcej czasu spędzać ze swoją córką. W rozmowie z Vincentem widać było, że nie tylko jemu zależy na bezpieczeństwie małej dziewczynki.
Nicholas zrozumiał, do kogo odnosił się Vincent, próbując przekonać, dlaczego chciałby pomóc w szkoleniu Vanessy. Chodziło o jego zmarłą siostrę. Córka Nicholasa była jej imienniczą.
- Nie tylko Tobie zależy na jej bezpieczeństwie. Nie dziw się, że jestem tak wymagający i ostrożny. To jedyne dziecko, jakie mam i nie chcę jej stracić.
Także wyjaśnił, jak bardzo zależy mu ochronie córki. Nie miał jednak pojęcia, że Vanessa wygadała się Vincentowi o tym, że prawdopodobnie ma braci. Nicholas nie wspominał o tym nikomu, póki nie znajdzie dowodów i odnajdzie ich lokalizację. Był już na dobrej drodze, pozostawało tylko sprawdzić miejsca.
Kiedy Edams zapewnił o swojej zmianie i kontroli nad Berserkiem, Nicholas westchnął, rozejrzawszy się po okolicy, czując już na swojej skórze zimne powietrze. Powinien schować się już do baru, gdzie było ciepło, a nie ubrał na siebie żadnej kurtki.
- Rozważę Twoją prośbę.
Nie odmówił, ale przemyśli to. Być może porozmawia też na ten temat z Vanessą. Z drugiej strony, placówka edukacyjna dla młodych mutantów jest już na ukończeniu. Z nowym rokiem, planowane jest otwarcie i funkcjonowanie.
Zapewnienie przez Vincenta, że jest okej, nie brzmiało jakoś zachwycająco. Być może dlatego, że nadal ciężko mu pogodzić się ze stratą siostry. Trzymał się jednak dobre i również wyglądał.
- To dobrze.
Stwierdził krótko, nie chcąc zasypywać Vincenta różnego rodzaju pytaniami. Gdyby nie było okej, może by mu powiedział.
- Nie zatrzymuję cię. Dobrze było Cię zobaczyć.
Nie chciał zatrzymywać chłopaka, a sam też miał robotę. Może zdarzy się ponownie okazja na spotkanie. Nicholas wyciągnął dłoń w kierunku Vincenta, aby ją uścisnąć na pożegnanie.

Gdy Nick wspomniał, że Van jest jedynym dzieckiem, spojrzał na niego krótko. Niby to nie była jego sprawa, ale kompletnie nie rozumiał, czemu Greenville przed nim ukrywa, że ma jeszcze inne dzieci w Departamencie? Nie powinno go to dziwić, bo Vinc do jej pory nie znał prawdziwych personaliów byłego opiekuna, a jego siostrę poznał w sumie przypadkiem, przy okazji świąt. Niemniej drażnił go ten brak szczerości. Wymagał tego zawsze pod Edamsa, dlaczego więc sam wszystko ukrywał? Gdyby nie dał słowa Van, pewnie by o to zapytał wprost.
- Rozumiem. Daj znać - powiedział krótko.
Uścisnął równie formalnie dłoń Greenville'a, bardziej niż jakby dobijali targu, niż żegnało się między sobą dwóch, wydawać się mogło, kiedyś bliskich sobie ludzi.
- Ciebie też. - rzucił na odchodne. Wsiadł na motocykl i już miał włożyć kask na głowę, gdy coś sobie przypomniał - Możliwe, że będę nieosiągalny, więc na wszelki wypadek... Wesołych Świąt. - w zasadzie to wiedział, że wyjeżdża, ale to były sprawy Sombras a od czasu rozłamu, obie organizacje nie wymieniały się informacjami.
- Trzymaj się - założył kask, odpalił motocykl i ruszył do klubu.

/zt

Nicholas w rozpowiadaniu o swojej rodzinie był ostrożny. Nie miał obowiązku ze wszystkiego się zwierzać. Jeżeli Vincent chciał coś wiedzieć więcej, mógł pytać. Nie ma jednak gwarancji, że Nicholas nawet Vincentowi powie wszystko. A i tak trzeba przyznać, że spostrzegawczość Edamsa była na dobrym poziomie, skoro dowiedział się, że Nicholas działa i żyje pod fałszywym nazwiskiem.
Lider Rebelii skinął głową byłemu podopiecznemu w zgodzie, że będzie z nim się kontaktował w sprawie szkolenia Vanessy.
- Wesołych Świąt.
Uścisnęli sobie dłonie na pożegnanie i Nicholas odpowiedział tak samo Vincentowi z uśmiechem. Zmienił się chłopak, to mógł przyznać. Odczekał aż Vincent odjedzie, po czym masując sobie ramię z powodu zimna na zewnątrz, wrócił do baru. Odnalazł wzrokiem siedzącą przy stoliku córkę, kończącą przysmak, jaki przywiózł jej Edams.
- Zrób mi kaw.... Herbatę rozgrzewającą.
Zwrócił się do barmana, który przyjął zamówienie do realizacji. Mając świadomość o swoich problemach z sercem, musiał mocno ograniczyć picie kawy. Trzeba z niektórych przyjemności zrezygnować dla dobra zdrowia.
Nicholas skierował się do stolika, gdzie siedziała Vanessa i zajął miejsce, które wcześniej należało do Vincenta.
- Zadowolona ze spotkania?
Zapytał z lekkim uśmiechem.

Szamała gofry zadowolona zerkając co rusz w okno czy aby tata i Vinc się nie pozabijają ale jednak nie...wszystko zakończyło się dobrze i cieszyła się zadowolona że tato i Vinc się dogadali. Uśmiechnęła się lekko do taty gdy, dołączył do niej a Vincent odjechał na swojej bryce, która w sumie nawet się jej podobała! Na pytanie taty o to czy zadowolona skinęła głową bo buzię miała pełną gofra.
- Pewnie że zadowolona! Zobacz co dostałam od Vincenta!
Podwinęła rękaw i dumnie pokazała bransoletę na nadgarstku z literką V wysadzaną diamentami. Była w cholerę droga to było widać na pierwszy rzut oka. Oblizała palce od gofra i uśmiechnęła się wesoło.
- O czym rozmawialiście?
Zapytała uważnie przyglądając się tacie z ciekawością czy coś jej powie. Miała nadzieję, że Vincent dotrzymał danego jej słowa i nie pisnął ani słowem.

Gdyby panowie mieli się pozabijać, musiałoby to wyjść od niekontrolowanej części mocy Vincenta. Takie zdarzenie miało najczęstszy scenariusz. Nicholas chyba nigdy nie zrobił dotkliwej krzywdy Vincentowi, chyba że musiał go powstrzymać przed brakiem panowania nad darem, a to już inny przypadek.
Wymienili parę zdań i na koniec rozmowy życzyli sobie wesołych świąt. Vanessa nie musiała się przejmować. Jej ojciec wrócił do baru i postanowił z nią porozmawiać. Córka potwierdziła zadowolenie ze spotkania i pochwaliła się prezentem, jaki otrzymała.
- Wykosztował się. Bardzo ładna.
Potwierdził Nicholas, mogąc jedynie zastanawiać się, czy faktycznie ta droga rzecz została kupiona, czy skradziona. Nie będzie w to wnikał. Nie chciał problemów.
- O Twoim szkoleniu.
Odpowiedział Nicholas na pytanie Vanessy. Nie było potrzeby kłamać, ale dziewczyna wiedziała, że musi dalej się rozwijać. A że była jeszcze dzieckiem, mężczyzna nie chciał przemęczać już jej organizmu męczącymi treningami.
- Sugerował, że powinnaś umieć się bronić, chociażby znać podstawy samoobrony.
Dodał, widząc jak uważnie wyczekiwała odpowiedzi.

Nie spodziewała się tego co usłyszy. Chociaż i owszem Vincent pytał odnośnie treningów, ale nie sądziła że będzie mówił o tym ojcu. Uśmiechnęła się lekko do do taty na jego słowa. Miała nadzieję, że zgodził się na to bo jednak Vincent był jej bardzo bliski.
- Mam nadzieję, że się zgodziłeś tato. A Vincent będzie mógł mnie trenować proszę...proszę...
Spojrzała mu w oczy z nadzieją że się zgodzi, bo jednak tato był dość często zajęty no i jego serce też często dawało się we znaki. Nie chciała by czasem coś mu się stało, a niestety serce to nie zabawka.
- Nauczył by mnie jak skopać tyłek wrogowi, bo nożami umiem rzucać.
Dodała z uśmiechem na ustach.

Tego się Nicholas nie spodziewał, że Vanessa będzie go prosić o to, aby Vincent był jej nauczycielem od samoobrony.
- Vincent jest ciągle w rozjazdach. Ma inną pracę i może nie znaleźć czasu. Masz już szkolenia z Michaelem. W sztukach walk mogę Cię też nauczyć ja albo mama.
Wyjaśnił na spokojnie, że przecież miała tutaj osoby, które mogły ją tego nauczyć. Sam zrozumiał, że jego córka nie jest już pięciolatką i może jakieś podstawy powinna znać. Wiecznie jej chronić nie będzie mógł. Po sobie wiedział, gdy uciekł z domu i potrzebował tego, aby radzić sobie w życiu samemu.
Patrząc też na to z drugiej strony, gdyby Rebecca nauczyła walczyć Vanessę, pomogło by to także zbliżyć je do siebie jako matkę i córkę.

Vanessie nie do końca spodobała się odpowiedź ojca. Ale znała Vincenta i wiedziała, że gdyby go poprosiła pewnie by się zgodził. Sama świadomość, że Vincent mógłby ją trenować i to, że mama do tego również było jeszcze lepsze niż samo to, że mógłby to robić tylko Vincent.
- Wiem tato, ale Ty chorujesz i nie możesz się przemęczać. A mama...hm...to też jest dobry pomysł, ale mama mogłaby mnie trenować tutaj w domu, a Vincent w terenie. Widziałam co się dzieje dookoła i jak jest niebezpiecznie i że DOGS nie chodzi w pojedynkę.
Przyciszyła głos tak, by tylko on słyszał.
- Poza tym, jakbym nauczyła się podstaw, Vincent i mama mogliby mnie trenować tak by jakoś chciał mnie zaatakować. Mama przecież była jedną z nich i wie jak powinna mnie trenować a Vincent też swoje przeszedł.
Zaproponowała bo jednak wiedziała co mama przeszła a Vincent również miał swoje przeżycia zdawała sobie sprawę z tego, że tata może nie być zadowolony z tego co powiedziała ale no tak chciała.
- A Ty tato uczyłbyś mnie dalej też kontroli nad zdolnościami, o ile znajdziesz tyle czasu.
Dodała z powagą bo jednak więcej czasu spędzała ostatnio z Michaelem albo mamą czy rodzeństwem taty niż z nim samym.

Vincent sam zaoferował się do szkolenia Vanessy. Nicholas jednak temat wziął pod kierunkiem samej rozmowy i sugestii, że młoda Grenville potrzebuje tego. Dziewczynka jednak musiała przypomnieć ojcu o chorobie, która uniemożliwiła mu wykonywanie wielu rzeczy.
- Każdy z nas swoje przeszedł w życiu.
Nicholas udzielił odpowiedzi, po wysłuchaniu córki. Sam nie miał łatwo po tym, czego dokonał w nastoletnim wieku. Zamknął ten rozdział i odżył na nowo, z nowym imieniem i nazwiskiem, uśmiercając dawnego siebie. Dzięki temu nikt go nie szukał, nikt go nie znalazł.
- Nie chcemy byś przechodziła tego samego. Rozumiem, że powinnaś już podjąć naukę w samoobronie. Ale dlaczego chcesz by to był Vincent?
Córka zgodziła się na to, aby Rebecca ją trenowała. W domu by to wystarczało. Mieli dużą piwnicę. Michael uczył kontroli nad mocą. Dlaczego więc wciąż Vanessa wspomina o Vincencie? Trenowanie w terenie może nie być bezpieczne. Co jeśli któreś z nich użyje swojej zdolności nadprzyrodzonej? Tylko jedno miejsce mogłoby się nadawać na treningi w terenie, ale Vanessie nie było to potrzebne w tej chwili.  Nicholas rozmawiał z córką używając przyciszonego tonu głosu, by tylko siebie słyszeli. Postronnym niepotrzebne jest wiedzieć na jakie tematy dyskutują. A klientów tutaj nie brakowało. W razie konieczności, rozmowę przeniosą do jego biura.
Barman w między czasie podszedł, przynosząc zamówioną przez Nicholasa herbatę. Mężczyzna podziękował swojemu pracownikowi.

Gdyby tylko ojciec wiedział, że Van zauroczyła się w Vincencie, pewnie wpadłby w szał. Ale co poradzić? Dorastała, stawała się z każdym rokiem coraz starsza nie młodsza. Obserwowała i przyglądała się innym, uczyła się pilnie i uważnie ale jednak to Vincent był tym, który jej imponował tuż po ojcu. A teraz gdy zobaczyła go po tak długim czasie...takiego odmienionego a zarazem tak bardzo tego samego jakim był jak miała zareagować? Dla niej Vincent stał się kimś więcej niż "bratem" chociaż nie miała bladego pojęcia o tym wszystkim. Po prostu czuła się bezpiecznie i tęskniła za nim gdy go nie było obok. Na słowa ojca westchnęła tylko pod nosem i wzruszyła ramionami.
- Tak tato, wiem że każdy coś przeżył. A czemu Vinc? Po prostu...każdy ma inny sposób nauczania. Ty inaczej uczysz, Michael, mama...gdyby tak każdy poświęcił z Was mi trochę czasu to od każdego nauczę się czegoś innego a zarazem tego samego, ale w inny sposób.
Wyjaśniła na swój pokrętny sposób miała tylko nadzieję, że tato zrozumie czemu właśnie chce by to Vinc ją trenował. W końcu nie powiedziała, że to tylko on ma być, równie dobrze mógł ją sprawdzać sam Nick by dowiedzieć się czego się nauczyła od Vincenta.
- Widziałam przecież, że wróg nie atakuje w pojedynkę a w parach a czasem grupach. Jeśli tylko jedna osoba będzie mnie uczyć walczyć w pojedynkę nie obronię się tato. A jeśli byłoby to kilka osób...wiem, że będzie ciężko ale dam radę...
Spojrzała na ojca z powagą na twarzy równie mówiąc przyciszonym głosem. Gdy kelner podszedł z herbatą przyzwyczajona umilkła na chwilę by po jego odejściu ciągnąć dalej temat.
- No a poza tym, Vincent nie jest naszym wrogiem tato to, że nie mieszka z nami i odszedł to nie znaczy przecież, że już jest zły.
Dodała przenosząc na ojca wzrok.

Gdyby tylko Nicholas wiedział, że Vanessa zauroczyła się w Vincencie, najprawdopodobniej starałby się jej wyjaśnić, że między nimi jest duża różnica wieku. Ona jest jeszcze dzieckiem, a on być może ma już kogoś. Chociaż nawet Nicholas nie wiedział, czy przez te kilka miesięcy, Vincent kogoś sobie znalazł i ułożył życie. Obaj byli dla siebie tajemniczy przez te parę miesięcy. Nicholasowi nie podobało się to, że Vincent wybrał Sombras. Ale musiał zaakceptować jego wybór. Być może znalazł tam to, czego szukał.
Kombinowanie Vanessy, aby za wszelką cenę uczył ją Vincent, nie przekonywało Nicholasa. Grenville westchnął, słysząc jej słowa.
- Skarbie. Jesteś jeszcze bardzo młoda. Nie potrzebujesz tylu nauczycieli. Co najmniej dwóch Ci wystarczy. Michael, ja albo mama. Jak dorośniesz, wtedy pomyślimy nad dodatkowymi szkoleniami.
Wytłumaczył jej na spokojnie. Nie chciał, aby jej mały organizm się przemęczał. Niech dziewczyna nie odbiera sobie przyjemności z dzieciństwa. Miała kuzynki, mogła z nimi też spędzać czas. Specjalnie Nicholas nie przeprowadzał się do innego miasta, tylko pozostał w Olimpii, aby jego dziecko i od rodzeństwa mieli do siebie jakoś po drodze. Nawet oni, jako ci dorośli, gdyby zaszła potrzeba wsparcia lub odwiedzin.
- My Cię ochronimy. Jedynie o co proszę, to abyś nie pakowała się w żadne kłopoty i była grzeczna. Nie muszę chyba przypominać ile stresu i zmartwień miałem, w obawie o twoje życie.
Wyjaśnił, po tym jak dostarczono mu herbatę i Vanessa dodała jeszcze odnośnie Vincenta.
- Nie uważam go za wroga. Ale obawiam się, czy nowe towarzystwo za bardzo go nie zmieniło. O czym rozmawialiście?
Dodał i zapytał, przysuwając do siebie herbatę. Spojrzał na córkę, aby dowiedzieć się, o czym tym razem ona rozmawiała z Edamsem. Mogli mówić ściszonym głosem. Nikt ich nie podsłuchiwał. Siedzieli nawet nieco dalej od głównych stolików znajdujących się po środku sali, bo przecież przy oknie. A miejsca za nimi były wciąż wolne. Więcej osób, lokalizowało się bardziej przy barze.

Gdyby tylko Vanessa sama wiedziała co się z nią działo, po prostu Vincent dla niej był kimś bardzo ważnym, nie pojmowała czemu, po prostu był i tyle. Świadomość, że mógłby kogoś mieć czy w ogóle że założył swoją rodzinę mogłoby się źle skończyć. Traktowała go jak kogoś bliskiego, nie wyobrażała sobie tego, by go mogło znowu zabraknąć u jej boku. Chciała spędzać z nim czas, być przy nim w każdy możliwy sposób. Ale wiedziała, że ten ma swoje zajęcia, sprawy. Jakoś z tym się pogodziła, co nie zmienia faktu, że mając teraz jego numer i adres będzie mogła go odwiedzić. W końcu rodzinę się odwiedza! Na stwierdzenie ojca cicho westchnęła. Wiedziała, że nie ma co na siłę przekonywać bo to i tak na nic się zda. Musiała po prostu zacisnąć zęby i spróbować z innej strony.
- No dobrze...
Zgodziła się ale już gdzieś tam w głowie siedziało jej to, że musiała pomówić z mamą. Ale jeszcze jak...nie wiedziała. Ona nie znała Vincenta, musiała wpierw ich zapoznać. Potem...potem może się uda...mama była bardziej do przegadania niż tato. Nicholas był zawsze stanowczy i nigdy nie odpuszczał. Sporadyczne sytuacje się zdarzały ale to było mało kiedy. Wysłuchała słów ojca i czuła, że nic z tego by go przekonać. Zacisnęła pięści i spojrzała na ojca. Na jego wypominanie, że się martwi i że sprawiała problemy nie powiedziała nic. Przemilczała. Dopiero gdy zapytał o czym rozmawiali przeniosła wzrok na ojca.
- O niczym ważnym. Powiedział że wyjeżdża na święta i dał mi prezent. No i wyjaśnił że po śmierci Vanessy potrzebował czasu. Trochę się posprzeczałam z nim ale jest dobrze. Pokazał mi nawet swój motor.
Przyznała nie mówiąc prawdy o rozmowie, nie chciała by wiedział co planuje.
- Nie zmieniło tato. To ten sam Vincent. No prawie, udało mi się go wyleczyć by nie bał się dotyku. I udało się, nie boi się już.
Powiedziała dumnie uśmiechając się zadowolona.

Nicholas chciał tylko przypomnieć Vanessie, że jakiekolwiek działania podejmowane przez nią samodzielnie, narażały jej życie na niebezpieczeństwo i zmartwienia rodziców. Nie pierwszy raz wymykała się z domu, gdzie potem ojciec musiał ją ratować. Miał nadzieję, że pomimo tych wydarzeń, wyciągnęła wnioski i więcej nie będzie narażać się na niebezpieczeństwa. Z każdym problemem, czy pytaniem mogła zwrócić się do niego czy mamy. Jeżeli nie wyrażą zgody, mogli znaleźć inny kompromis.
Nicholas jest stanowczą osobą. Ale robi to dla dobra i bezpieczeństwa swojej córki. Nie chce źle dla niej. Gdyby nie ta fatalna sytuacja polityczna na świecie dotycząca mutantów, być może mogłaby nawet normalnie chodzić do szkoły z rówieśnikami. Tutaj musiała poczekać jeszcze trochę. Placówka edukacyjna dla mutantów była na etapie końcowych prac. Nie będzie to pewnie to samo co w przypadku dzieci nieobdarzonych, ale tu przynajmniej mogłaby dalej uczyć się korzystać lepiej ze swojego daru oraz poznać podstawy samoobrony.
Nicholas widział po córce, że nie była zadowolona z jego decyzji. Ale musiała zrozumieć, że jest jeszcze dzieckiem. Do dorosłości daleka dla niej droga, aby samodzielnie podejmować decyzje.
Pytając, o czym Vanessa rozmawiała z Vincentem, dowiedział się tyle, co chłopak powiedział na zewnątrz. Na święta wyjeżdża. To, że po śmierci siostry potrzebował czasu, było zrozumiałe. Każdy musi samodzielnie oswoić się ze stratą członka rodziny czy bardzo bliskiej im osoby. Vincent się nie zmienił. Ale Nicholas nie do końca rozumiał tej dumy u córki, jakoby wyleczyła go z lęku przed dotykiem. Próby były, ale może ktoś jeszcze w tym pomagał Vincentowi? Tak czy inaczej, Nicholas był z tego zadowolony, że Vincent poczynił duże postępy.
- Widziałem. Zrobił duże postępy. Najważniejsze, że udało mu się odnaleźć w tym świecie.
Nicholas pamiętał początki, kiedy ciężko było dotrzeć do Vincenta, jak bronił się przed obcymi mu osobami. Też potrzebował czasu, aby poznać świat na nowo.
- Nie mam nic przeciwko, aby Cię odwiedzał, ale informuj mnie o tym. Najlepiej jak umawiać się będziecie w barze lub w motelu. Wtedy cię zabiorę ze sobą. Dobrze?
Dodał od siebie, nie chcąc zabraniać im spotykania się, skoro widział jak Vanessa była szczęśliwa, a Vincent traktował ją jako zastępczą siostrę.