Miejsca przy oknie

Vanessa była ciężkim dzieckiem, dzieckiem po przejściach, które próbowało początkowo zwrócić na siebie uwagę dorosłych, potem by przestali na nią spoglądać jak na dziecko a teraz...po prostu chciała pokazać że nie jest już takim dzieckiem za jakie ją mają. Niestety co innego normalne dziecko, bez mutacji a co innego dziecko obdarzone. Skutki wybuchu takiego dziecka bywały bardzo trudne. Jednak Van kochała bliskich jej ludzi. Tych co niegdyś przebywali z nią w Rebelii, oraz Tych, których poznawała każdego dnia przekonując się do nich. Chociaż tych ostatnich było coraz mniej, w sumie wcale. Z westchnieniem przeniosła wzrok na tatę.
- No...gdyby tylko był zawsze obok...tak jak kiedyś.
Westchnęła zawiedziona ale co miała poradzić? Bolało ją, że zostawił ją od tak i odszedł. Bardzo przeżywała to wszystko i czuła się zraniona chociaż starała się wszystko zatuszować tym, co gdzieś tam w serduszku czuła. Wiedziała, że Vinc o nią się martwił, a to już coś...w końcu zadzownił do niej, odezwał się po długim czasie i przyjechał tutaj. Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem dotykając bransoletki opuszkami palców. Drogi podarek, musiał pozostać w pokoju Vanessy dla bezpieczeństwa. W końcu paradowanie z takim prezentem jest niebezpieczne, raz mogłaby zgubić, a dwa...była mutantką, nie wiadomo co by się stało, gdyby straciła panowanie nad sobą.
- No dobrze...
Westchnęła pod nosem, bo co miała innego powiedzieć? Zgodziła się byle tylko tato nie był zły i nie zamartwiał się tak bardzo. Przecież kochała Vincenta tak jak i on ją.

Rebelianci zostali "rozesłani" po lokacjach, jakie posiadała organizacja, aby za bardzo nie rzucać się w oczy na dzień dobry w jednym miejscu. Może z tego powodu Vanessa odczuwała brak ich obecności lub nie wszystkich znała i wiedziała o ich przynależności. Vanessa należała do Rebelii ze względu na Nicholasa, kiedy poszukiwał miejsca dla nich. Normalnie by nie chciał, aby była włączana w takie ugrupowania. Z drugiej strony, ten świat nie jest bezpieczny dla niej i innych dzieci czy młodzieży. Już w najmłodszym wieku powinni się szkolić, aby umieć poradzić sobie w przyszłości. Tak i teraz czekać może szkolenie młodej Grenville. Lider Rebelii zdawał sobie sprawę z tego, że wiecznie jej nie ochroni. Że on może odejść z tego świata znacznie szybciej niż by przypuszczano. Chciałby jeszcze ją wyszkolić. Aby mieć gwarancję, pewność, że jego córka poradzi sobie w takim świecie, nim zostanie zmieniony kiedykolwiek na lepsze.
W rozmowie o Vincencie, Nicholas zauważył że jego córce chyba nie odpowiadała taka rozłąka z Edamsem.
- Pomogliśmy mu ile mogliśmy. Jest już dorosły, więc ma prawo poznawać świat dalej, rozwijać i ułożyć sobie życie. To jego wybór.
Powiedział z lekkim uśmiechem, chcąc jej wskazać tego też dobre strony. To nie był już ten Vincent, który siedział w kącie z książkami i bał się świata zewnętrznego. Odnalasł swoją drogę, znalazł w sobie pewność siebie, bardzo się rozwinął. Ale jak każdy młody człowiek, musiał ruszyć dalej, aby znaleźć swoje miejsce. Zwłaszcza, że ostatnio stracił siostrę.
Vanessa odpowiadała z westchnięciem. Jakby to co mówił rodzic, jej nie odpowiadało. Sprawdzi się w praktyce. Jeżeli uważa się za dorosłą, powinna wiedzieć już z doświadczenia, że chodzi przede wszystkim o ostrożność.
Posiedzieli jeszcze razem, aż Nicholas wypił swoją herbatę a Vanessa dokończyła gofry. Po tym zwolnili stolik, aby inni klienci mogli z niego skorzystać po uprzątnięciu.


[z/t oboje]