Boczna uliczka

A więc to tak...to nie był zwyczajny przerośnięty kociak...gdyby tylko wiedziała prędzej pewnie by nie spanikowała tak bardzo tylko próbowała z nim pomówić przecież nie była tym złym mutantem o których tak krzyczeli. Westchnęła cicho pod nosem słysząc słowa wujka. Co miała powiedzieć? Przecież nie powie o wyzwiskach czy próbach podtapiania...nie, nie...wolała milczeć i tam nie wracać. Gdyby powiedziała o wszystkim pewnie by to się źle skończyło. A tak...teraz jeden jedyny raz jakoś zapanowała nad mutacją, ale co jeśli tym razem będzie inaczej? Teraz z opresji uratowała ją nauczycielka, która przechodziła obok łazienek ale co gdyby nikogo nie było? Nie odpowiedziała ani słowem na próby podjęcia rozmowy. Jedynie gdy wspomniał, że i tak będzie musiała tam chodzić spojrzała na niego bardzo uważnie.
- Nie wrócę tam. Ucieknę. Oni...oni się dowiedzą kim jestem i będzie jeszcze gorzej niż jest teraz.
Zaczęła cicho na szczęście miała długie rękawy i nie było widać siniaków od trzymania jej siłą, nie było widać gołym okiem niczego, co mogłoby zdradzić co się działo w szkole, czy też domu.

Przerośnięty kociak nazywa się czarna pantera. Rzadko spotyka się takie zwierzęta w miastach. Ryzykownym dla nich jest przemieszczanie się po ulicach miasta, gdzie jakakolwiek służba bezpieczeństwa może ich postrzelić. Tutaj Odette miała naprawdę bardzo dużo szczęścia, nie zostając przekąską dzikiego kota.
Wróciwszy do tematu związanego ze szkołą, bratanica próbowała unikać tematu nic nie mówiąc. Jakby bała się cokolwiek zdradzić, przez co przechodziła. Ciągle powtarzała, że tam nie wróci i najwyraźniej problemem była jej mutacja. Mężczyzna westchnął.
- Twój ata wie o tym?
Dopytał. Jeżeli Levi nie wiedział, to musi się dowiedzieć. Wysyłanie dziecka z przebudzoną mocą do szkoły, to bardzo duże ryzyko. Zwłaszcza, jeżeli nie potrafi odpowiednio kontrolować daru.
Sebastian po otrzymaniu odpowiedzi od Odette, spojrzał przed siebie, analizując sytuację, co zrobić.
- Jest w pracy?
Zapytał, nie zawsze pamiętał grafik brata, a że pracował w barze, miał zapewne pracę zmianową. Musiał z nim porozmawiać na ten temat.

Odette była nieświadoma, że takie zwierzę mogło swobodnie sobie paradować jakby nigdy nic, zawsze była przekonana, że koty takie wielkie jak pantery zamknięte były pod kluczem ale nie tym razem. A już w szczególności jak dowiedziała się mutacji, gdzie ludzie właśnie i w takie stworzenia się przemieniali...to musiało być nie lada wyzwanie nie ma co! Na słowa wujka cicho westchnęła. Nie chciała wracać do tego tematu, nie znosiła szkoły, udawała że wszystko jest dobrze i stroniła na tyle na ile mogła od problemów. Nie chciała tacie dokładać dodatkowych nieprzyjemności. Ale dzisiaj...dzisiaj nie miała wyjścia.
- O szkole nie. Nie mówiłam nic tacie bo nie chciałam go denerwować i martwić. Ma dość problemów. Do tego jeszcze ponoć dziadek wrócił i tata chodzi ostatnio poddenerwowany...
Przyznała spoglądając na wujka. Nie chciała wspominać mu o rozmowie z tatą, na temat poznania dziadka. W końcu to prędzej czy później się wyda, a ona chciała poznać dziadka i ciocię a nawet kuzyna syna Sebastiana. Jednak milczała jak obiecała tacie, nie chciała by wujek czuł presję no i wiadomo jej kuzyn nadal był w szpitalu.
- Nie wiem, pewnie tak.
Przyznała nie wiedząc co miał w planach mężczyzna. Jej pozostało grzecznie siedzieć i poddać się woli dorosłej osoby bo obecnie nawet nie była w stanie skupić się na czymś innym. Ciągle miała przed oczyma tego wielkiego czarnego kota. Normalnie bestia wielka!

Pantery powinny wiedzieć, że miasto nie jest miejscem dla nich i pojawiają się w nim na własne ryzyko. Powinny pozostawać w głębi lasów, gdzie nikt im nie przeszkadza. Co innego można powiedzieć o mutantach. Ci z kolei nie mają rozumu, jawnie pokazywać się ludziom w biały dzień, w postaci zwierzęcej.
Temat szkoły był dla Odette trudny. Odpowiedziała jednak, że jej ojciec o jej szkolnych problemach nie ma pojęcia. Na dodatek wspomniała, że już wie o dziadku, a ten dodatkowo chodzi ostatnio podenerwowany. Słysząc to, Sebastian opierając łokciem o miejsce między drzwiami a szybą samochodu, zrobił facepalm, chowając czoło w dłoni. Hamował się, aby przy dziecku nie przeklinać tego, co odwala jego brat. Jednak w myślach, przeleciało mu „kurwa”. Levi zrobił to, o czym dawno rozmawiali. Powiedział dzieciom swoim o ich ojcu.
- Będę musiał porozmawiać z Twoim tatą. Nie może tak być, że będziesz ciągle uciekać ze szkoły. Nie ukryjesz tego a on dowie się od nauczycieli, jeżeli nie od Ciebie.
Wyjaśnił Sebastian, wyjmując po chwili telefon, szukając numeru do brata. Wybrał go i zadzwonił. Czekał czy ten pacan odbierze czy też będzie musiał wysłać mu wiadomość i pofatygować do niego osobiście. Żeby nawet córka nie wiedziała, czy jest on w pracy. Czy bycie ojcem musi być aż tak skomplikowane, że dziecko nie mówi rodzicowi o wszystkim?

Sama Odette przekonana była, że to nie było normalne spotkać panterę w mieście i to tak tłocznym...to nie był przypadek...raczej. Na szczęście wyszła z tego cało, jednak informacje odnośnie dziadka nieco zezłościły wujka? Czy może się jej wydawało? Przeniosła wzrok na Sebastiana bo aż korciło ją zapytać jak się czuje jej kuzyn, ale obiecała tacie że nie wspomni o chłopaku. Przynajmniej na razie. Powstrzyma się...musiała. Jednak słowa jakie padły nie spodobały się jej i to bardzo. Zagryzła nieco wargę.
- A jak obiecam, że już nie ucieknę...proszę nie chce taty denerwować..wujku proszę.
Spojrzała niemal błagalnie na mężczyznę mając nadzieję, że odpuści i nie powie nic więcej.

Levi nie odbierał telefonu. Sebastian mógł porozmawiać z jego automatyczną sekretarką. Przeklął w myślach, słysząc zaraz prośbę Odette, aby nie mówić nic jej tacie. Sebastian rozłączając się, spojrzał na bratanicę.
- Odette...
Westchnął. Już ciężko było mu być fajnym wujkiem, a co dopiero zacznie być ojcem nastolatka. Za dobry był dla dzieci swojego brata.
- Powiedz mi. Gdyby istniała szkoła, do której chodziłyby dzieci uzdolnione tak jak Ty. Chciałabyś chodzić?
Zapytał. Jako ojciec Simona był poinformowany przez Mary o tworzeniu takiego projektu edukacyjnego. Więc skoro zamierzałby zapisać tam Simona, Levi mógłby uczynić to samo ze swoją córką. Odette wtedy nie musiałaby się bać chodzić do szkoły, jeżeli pójdzie do specjalnej. Sebastian chciał porozmawiać z bratem na temat jej sytuacji edukacyjnej, jeżeli nie chcą nieprzyjemności z dyrekcją, która może Odette podać do Departamentu za ukrywanie bycia niezarejestrowanym mutantem.
Może i Sebastian nie powinien się wtrącać w wychowywanie dzieci przez brata, ale nie chciałby źle to się skończyło dla jego bratanicy.

Bała się reakcji taty, w końcu obiecała że będzie grzeczna, a w to zaliczało się też posłuszne chodzenie do szkoły. Jednak ostatnio za dużo się działo i nie chciała tam chodzić. Wolała iść na wagary niż spędzić kolejne godziny w miejscu, gdzie nie czuła się bezpiecznie. Milczała wiedząc, że tato ma dużo innych problemów a dokładanie mu marudzenia że nie chce iść raczej nie byłoby jakoś dobrze przyjęte no i te ciągłe pytania....nie mogła udawać, że źle się czuje w nieskończoność. Raz, czy dwa mogło się udać ale częściej...na prośbę Sebastian nie odpowiedział wręcz zadał inne pytanie, którego raczej nie spodziewała się usłyszeć.
- Szkoła dla takich jak ja?
Zapytała zaskoczona nie wiedzieć jak ma na to zareagować, ale jeśli mieliby tam być tacy jak ona...może nie musiałaby się bać więcej. Może tam, będzie lepiej.
- Naprawdę będą tam tylko tacy jak ja? Nie będzie innych?
Zapytała zerkając na wujka. Tym samym dając mu odpowiedź. W końcu kto by nie chciał? Mogłaby uczyć się normalnie nie bojąc się tego, że jak ktoś zacznie coś tłumaczyć a ona nadal nie będzie pojmowała i zacznie się denerwować a włosy zaczną jej rosnąć jak szalone to nikt nie wpadnie w panikę i nie zacznie się wydzierać. To było całkiem fajne wyjście.

Gdyby Sebastian porozmawiał z Levim, może wtedy mężczyzna spojrzałby inaczej na problem swojej córki? Dlatego Sebastian chciał się z nim skontaktować, podjechać z Odette i porozmawiać z nim na temat jej chodzenia do szkoły. Coś było nie w porządku, że dziecko boi się swojego rodzica. Miał już jeden przykład nieodpowiedniego wychowywania, chociażby swojego syna, gdzie matka chciała mu ograniczyć kontakty. Już przy tej pierwszej po latach rozmowie czuł, że coś jest nie tak.
Bratanica zaczęła prosić wujka o dochowanie tajemnicy, z jej wagarami. Że będzie grzecznie chodzić do szkoły, byle nie dowiedział się o tym jej ojciec. To nie rozwiązuje problemu. Sebastian postanowił odpowiedzieć jej pytaniem, nie składając żadnej obietnicy. Jakąś szkołę dziewczynka powinna ukończyć. Nie jest to proste ze względu na mutację, choć Sebastian i Levi dali jakoś temu radę. Wtedy były jeszcze inne czasy, nie było nagonek i godzin policyjnych. Mutanci byli wstanie nawet ukończyć szkoły wyższe, jeżeli nauczyli się kontrolować swój dar.
Odette wykazała zainteresowanie taką szkołą, dla specjalnie uzdolnionych. Do niej miał także uczęszczać Simon, ale czy zdąży się obudzić, nim placówka zacznie oficjalnie działać?
- Tak.
Potwierdził, odpowiadając na jej pytanie, że dobrze usłyszała to co powiedział. Szkoła dla takich jak ona. Z przebudzonym darem.
- Byliby tylko tacy jak Ty. Mogłabyś tam się nauczyć między innymi kontroli nad swoim darem. Panowania nad emocjami. Nie wykluczałoby to, że mogłabyś normalnie chodzić też do swojej szkoły. Zapytałem, czy gdyby istniała taka szkoła, czy chciałabyś do niej chodzić?
Odpowiedział z lekkim uśmiechem, na jej kolejne pytanie. Wyjaśniając, że szkoła ta jeszcze oficjalnie nie istnieje, ale jeżeli trwające prace ukończone zostaną w planowanym terminie, z nowym rokiem powinni zacząć działać i rekrutować nowych uczniów, poza już obecnie zapisanymi. Sebastian nie miał nic przeciwko zapisać Simona do tej szkoły. Co nawet bez zastanowienia uczynił jego wuj Hopper. Pytanie tylko, czy Odette chciałaby chodzić do takiej placówki edukacyjnej, czuć się bezpieczniej, poznać nowe osoby. Sebastian później będzie martwił się przekonywaniem brata.

Gdyby tylko wiedział jaka była prawda. Gdyby Odette nie udawała, że wszystko gra, gdyby mówiła od początku co jest nie tak w szkole może wówczas byłoby inaczej, jednak nie mówiła. Chciała być normalna jak wszystkie dzieci, nie chciała martwić taty problemami szkolnymi, które przecież nie były takie duże. Więc gdy tylko padła propozycja szkoły, gdzie będzie mogła być sobą nie ukrywając tego z chęcią przyjęła propozycję. Pozostało tylko czekać na zgodę taty.
- W domu z nianią możemy się bawić korzystając z mocy...ale w szkole gdzie mogłabym się przestać bać pewnie, że bym chciała.
Przyznała z powagą na twarzy i uśmiechem choć minimalnym to jednak delikatnie widocznym na twarzy. Mogąc chodzić do szkoły takiej dla mutantów, mogłaby naprawdę czuć się spokojna. Nie bałaby się w ogóle tam chodzić, byłaby wolna, mogłaby być w końcu sobą. Uczyć się w szkole, gdzie nie będzie wytykana palcami, gdy nagle ze stresu zacznie panikować a jej włosy zaczną od tak rosnąć. Raz udało jej się wyłgać, że prawie się drapała po głowie i musiało się im wydawać, ale ile tak będzie.

Nadprzyrodzona zdolność, nie jest zabawą. Być może przez "zabawę" rozumie się sposób nauki jej kontrolowania. Przypadek Odette jest mutacją widoczną i wymaga pełnego opanowania. Chodzenie do szkoły z dziećmi nieposiadającymi przebudzonego genu X, bywać może tresujące i istniała obawa niepanowania nad emocjami. Jest to częsty problem z niekontrolowanym uaktywnieniem mocy. Sebastian przechodził przez ten etap. Rozumiał problem bratanicy. Też niejednokrotnie zdarzało mu się użyć mocy w szkole. Z tą różnicą, że jego nie była widoczna jak jej. Była iluzją, widzianą tylko przez konkretną osobę.
Kiedy Sebastian dowiedział się od Mary, że planuje stworzyć takie miejsce, zaoferował swoją pomoc, gdyby taką potrzebowała. Tym samym stwierdzając, że to byłoby dobre miejsce dla dzieci i młodzieży, którzy mają problem z kontrolowaniem swojego daru lub tych, którzy nie mają mentora, który pomógłby im z tym problemem. Sebastian mógłby pomóc swojej bratanicy. Musiałby tylko znaleźć dla niej czas w swoich harmonogramie pracy i odwiedzinami syna w szpitalu. Z drugiej strony, to obowiązek jego brata, aby pomóc swojemu dziecku. Z tego co można teraz zaobserwować i wyciągnąć wnioski z problemów Odette w szkole, nie robi tego. Nie pomaga jej.
- W takim razie pozostanie porozmawiać z Twoim tatą na ten temat. A na razie, musimy rozwiązać ten problem z tą szkołą. Odwieźć Cię do domu?
Siedzieć cały czas w jego samochodzie nie będą. Musi ją gdzieś dostarczyć, skoro brat nie oddzwania nawet. Może jest zajęty.